Zbroja łuskowa

W dzisiejszym świecie Zbroja łuskowa jest istotnym tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem szerokiej gamy odbiorców. Niezależnie od tego, czy jest to Zbroja łuskowa w polityce, technologii, kulturze czy jakiejkolwiek innej dziedzinie, jego znaczenie i wpływ są niezaprzeczalne. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Zbroja łuskowa, analizując jego wpływ na obecne społeczeństwo i możliwe konsekwencje dla przyszłości. Przyjmując wieloaspektowe podejście, zajmiemy się różnymi punktami widzenia i opiniami ekspertów, aby zapewnić wszechstronną perspektywę na Zbroja łuskowa i jego dzisiejsze znaczenie.

Rekonstrukcja rzymskiej zbroi łuskowej
(lorica squamata)
Technika mocowania płytek w zbroi łuskowej

Zbroja łuskowa – rodzaj pancerza składającego się z dużej liczby łusek wykonanych z metalu, rogu lub kości, przytwierdzonych do podłoża skórzanego lub tekstylnego. Używana w starożytności i średniowieczu, rzadko w czasach nowożytnych (polska karacena)[1].

Słabym punktem tej zbroi była wrażliwość na ciosy od dołu i bronie takie jak włócznia, które mogły przebić się pomiędzy łuskami, jednak różnego typu konstrukcje tej zbroi częściowo pokrywały te słabości.

Historia

W armii rzymskiej pancerz ten stosowano dosyć często, ze względu na łatwość konstrukcji i naprawy. Rzymska zbroja łuskowa, lorica squamata, wykonywana była z płytek żelaznych lub brązowych, które miały małe otworki, przez które przewlekano sznureczki lub rzemienie i nimi przytwierdzano płytki do podkładu z tkaniny lub skóry. Układ płytek był dachówkowaty lub naśladował rybią łuskę. Pancerz taki został przez Rzymian zapożyczony ze Wschodu[2].

Ten rodzaj uzbrojenia obronnego pojawił się na stepach przed naszą erą. Na kolumnie cesarza Trajana przedstawiono jazdę Roksolanów w zbrojach łuskowych.

Przejęty przez Germanów nie zaniknął i rozpowszechnił się w Europie około XI wieku.

Przypisy

  1. ↑ Gradowski i Żygulski 2016 ↓, s. 139.
  2. ↑ Gradowski i Żygulski 2016 ↓, s. 127.

Bibliografia