W dzisiejszym świecie Zbigniew Wiszniewski to temat, który zyskał ogromne znaczenie i przyciągnął uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w rozwoju osobistym, czy też wpływ na gospodarkę światową, Zbigniew Wiszniewski był w centrum licznych dyskusji i debat. Uważany dziś za jeden z podstawowych filarów, Zbigniew Wiszniewski wzbudził bezprecedensowe zainteresowanie i wygenerował dużą liczbę sprzecznych opinii. W tym artykule szczegółowo i szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Zbigniew Wiszniewski i jego wpływem na różne obszary codziennego życia.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Zbigniew Wiszniewski (ur. 30 lipca 1922 we Lwowie, zm. 11 października 1999 w Warszawie[1][2]) – polski kompozytor.
W czasie II wojny światowej był członkiem Armii Krajowej, wziął udział w powstaniu warszawskim[1]. W latach 1944–1945 przebywał w niewoli niemieckiej[1]. Studiował kompozycję i teorię muzyki u Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi (1950–1952) oraz Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1952–1954)[1]. Ponadto uczył się gry na altówce u Mieczysława Szaleskiego[1][2]. Od 1947 do 1952 roku studiował także filologię i archeologię na Uniwersytecie Łódzkim[1]. W latach 1954–1955 był nauczycielem w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego w Warszawie[1]. Od 1955 do 1957 roku grał na altówce w warszawskim Polskim Zespole Tańca[1].
Od 1957 do 1962 roku był współpracownikiem Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia[1]. W latach 1957–1966 i 1968–1985 pracował jako redaktor muzyczny w Polskim Radiu[1]. Od 1966 do 1968 roku zatrudniony był jako lektor w wydawnictwie B. Schott’s Sohne w Moguncji[1]. Pracował też jako redaktor działu polskiego przy wydaniu tomów uzupełniających Riemann Musik-Lexikon[1]. W latach 1978–1988 i 1993–1994 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie[1]. Od 1984 do 1985 roku był redaktorem „Poradnika Muzycznego”, a w 1985 roku jego redaktorem naczelnym[1]. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników i członkiem zarządu ZAiKS-u[1].
Otrzymał Prix Italia za operę telewizyjną Neffru (1959), I nagrodę na konkursie Première Semaine Chrétienne Internationale de TV w Monako za oratorium telewizyjne Genesis (1969), Złoty Mikrofon za osiągnięcia w muzyce radiowej oraz nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci (1972)[1][2].
W swoich utworach posługiwał się techniką dwunastotonową i mikrotonowością, wykorzystywał środki sonorystyczne[1]. W twórczości Wiszniewskiego dominuje muzyka kameralna, często na nietypowe zestawy instrumentów[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])