_ Problem Zbigniew Pitera to problem, który przykuł uwagę zarówno naukowców, naukowców, jak i entuzjastów. Zbigniew Pitera od dawna jest przedmiotem debat i badań, a jego znaczenie wykracza poza różne dyscypliny. Na przestrzeni lat można było zobaczyć, jak Zbigniew Pitera ewoluował i dostosowywał się do zmian w społeczeństwie i technologii. W tym artykule zbadamy korzenie i współczesny wpływ Zbigniew Pitera, a także możliwe implikacje na przyszłość.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Stanowisko | |
Pracodawca |
„Film” (1946–1969) |
Dzieci | |
Krewni i powinowaci |
Zbigniew Tadeusz Pitera (ur. 17 marca 1918 w Strzyżowie, zm. 29 grudnia 2014 w Skolimowie[1])[2] – polski krytyk filmowy, historyk kina, dziennikarz; jeden z założycieli tygodnika „Film”.
Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Przed II wojną światową współpracował z czasopismami „Film”, „Wiadomości Filmowe”, „Srebrny Ekran” i „Kino” (1936-1939). W latach 1945–1946 był redaktorem w Biurze Prasy i Propagandy P.P. Film Polski w Łodzi. Debiutował na łamach miesięcznika „Kuźnia Młodych”. W 1946 roku, wspólnie z Jerzym Giżyckim, Tadeuszem Kowalskim oraz Bolesławem Michałkiem założył tygodnik „Film”. Był jego redaktorem w latach 1947–1958 i 1962–1969 (jako redaktor działu zagranicznego). Pisał też do „Magazynu Filmowego "Radar"” (1960–1962). Był autorem książek poświęconych historii kina[3].
Członek założyciel Stowarzyszenia Filmowców Polskich[4].
Jego żoną była Irena Pitera z domu Pałygiewicz (1925-2020)[5][2]. Był ojcem reżysera Pawła Pitery[6] oraz teściem polityk Julii Pitery[7][8].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powiązkach w Warszawie (kwatera D-3-30)[9][2].