Zbigniew Klejn

Problem Zbigniew Klejn przykuł dziś uwagę wielu osób. Ze względu na swoje znaczenie dla wielu aspektów współczesnego życia, Zbigniew Klejn okazał się tematem bardzo interesującym dla szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też rolę w polityce i ekonomii, Zbigniew Klejn okazał się tematem wartym analizy i refleksji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Zbigniew Klejn, mając na celu zapewnienie pełniejszego i głębszego obrazu jego znaczenia w dzisiejszym świecie.

Zbigniew Klejn
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1927
Warszawa

Data i miejsce śmierci

15 lutego 2005
Warszawa

Doktor nauk humanistycznych
Specjalność: historia powszechna
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Zbigniew Klejn (ur. 18 stycznia 1927 w Warszawie, zm. 15 lutego 2005 w Warszawie) – polski historyk i dziennikarz.

Życiorys

W czasie okupacji niemieckiej uczył się w Szkole Handlowej. Od 1944 działał w Armii Krajowej, zajmując się kolportażem prasy konspiracyjnej. Uczestnik powstania warszawskiego, jako żołnierz Grupy Artyleryjskiej „Granat”. 17 sierpnia 1944 został ciężko ranny w nogę, w wyniku czego dokonano jej amputacji.

Po zakończeniu wojny podjął studia historyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył je 4 listopada 1952, broniąc pracę magisterską, poświęconą dziejom kolejnictwa w Królestwie Polskim (pod kierunkiem Witolda Kuli)[1]. Rozpoczęte studia doktoranckie musiał przerwać i poświęcił się pracy dziennikarza-reportera. Pracował początkowo w „Chłopskiej Drodze”, a następnie w „Expresie Wieczornym”. Wkrótce awansował na stanowisko p.o. redaktora naczelnego „Głosu Olsztyńskiego”, skąd przeszedł do pisma „Nasza Ojczyzna”, przeznaczonego dla Polonii. W 1968 znalazł zatrudnienie w dziale zagranicznym „Trybuny Ludu”, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę.

Przez wiele lat był korespondentem Trybuny Ludu w Sofii, pisząc regularnie artykuły o wydarzeniach politycznych, życiu codziennym Bułgarów, a także o wydarzeniach kulturalnych. Zbiór jego reportaży bułgarskich doczekał się wydania w formie książkowej.

Po przejściu na emeryturę powrócił do badań naukowych, koncentrując się na dziejach Polaków na ziemiach bułgarskich. W 1995 obronił pracę doktorską pt. Udział Polaków w państwowym i narodowym odrodzeniu Bułgarów (1879-1914), napisaną pod kierunkiem prof. Jerzego Skowronka. Jej skrócona wersja ukazała się drukiem w 1999, zaś w 2004 ukazała się w tłumaczeniu na język bułgarski, nakładem wydawnictwa Paradigma.

Zmarł w Warszawie i został pochowany na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 23B-2-30)[2]

Dzieła

  • 1977: Życie po bułgarsku
  • 1979: Miara słońca i miara kryształu
  • 1999: Polskie ślady w budowie nowożytnej Bułgarii 1877-1914, ISBN 83-87222-15-1.
  • 2005: Bułgaria: szkice z dziejów najnowszych (wydanie pośmiertne), ISBN 83-89709-23-6.

Przypisy

  1. ↑ T. Wituch, B.Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2010, s. 900.
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia