Yellow journalism
W tym artykule zbadamy fascynujący świat Yellow journalism, omawiając jego wiele aspektów i aspektów z pełnej i szczegółowej perspektywy. Yellow journalism był obiektem zainteresowań i badań od czasów starożytnych, a jego wpływ przekraczał granice i kultury. Idąc tym tropem, zagłębimy się w niuanse i tajemnice zawarte w Yellow journalism, oferując czytelnikowi możliwość zdobycia głębokiej i wzbogacającej wiedzy na ten temat. Od swoich początków do współczesnej ewolucji, Yellow journalism pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości, a poprzez ten artykuł staramy się rozwikłać jego tajemnice i odkryć jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Yellow journalism (pol. „żółte dziennikarstwo”) – w dziennikarstwie, pejoratywne określenie odnoszące się do praktyk lub tendencji w mediach masowych, które według standardów fachowego dziennikarstwa uznane są za nieprofesjonalne i szkodliwe dla ogólnych zasad dziennikarstwa. Termin ten zwyczajowo odnosi się do sensacjonalizmu w przekazywaniu wiadomości, które powierzchownie upodabnia się do fachowego dziennikarstwa.
Terminy pokrewne
Spokrewnione z niniejszym jest określenie infotainment. Zostało ono stworzone w odniesieniu do przekazywania wiadomości w taki sposób, który zaciera i zlewa w jedno dziennikarstwo i entertainment (pol. „rozrywka, widowisko”) w taki sposób, który krytycy uznają za pomniejszający wartość przekazywanych informacji i profesjonalizm dziennikarskich doniesień i relacji.
Z kolei termin przychylność mediów (ang. media bias) związany jest z określeniem stosowanym w retoryce politycznej dla zobrazowania widocznej politycznej przychylności mediów. Jego potoczne znaczenie wywodzi się z publicystycznych talk-show, w których osoby prowadzące, moderatorzy, nakierowują dyskusję na sprawy polityczne, odsuwając na bok profesjonalne dziennikarstwo związane z przekazywaniem obiektywnych faktów.
Żółte dziennikarstwo wniosło werwę, gonienie za wiadomością, wyeksponowało osobowości, spowodowało nowy układ artykułów oraz rozpowszechniło kolorowy druk.
Żółta prasa
Żółte dziennikarstwo zawdzięcza swoją nazwę (a właściwie swój kolor) tzw. żółtej prasie. Ta z kolei wywodzi swą etymologię z żółtego paska komiksowego, związanego z postacią The Yellow Kid (pol. „Żółty Dzieciak”), który pojawiał się na łamach pierwszych gazet żółtej prasy: „New York World” Josepha Pulitzera i „New York Journal” (od 1901 roku „New York American”) Williama Randolpha Hearsta. Wielu historyków prasy uważa, że termin ukuł jako pierwszy Erwin Wardman, redaktor „New York Press”, przypuszczalnie w 1896 roku.
Sensacyjne, skandalizujące „historie z życia” publikowane na łamach żółtej prasy zwiększyły znacząco jej nakład i poczytność w ciągu XIX w., szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Prekursorzy żółtego dziennikarstwa, tacy właśnie jak Pulitzer i Hearst, poprzez sensacyjne relacje na temat morderstw, krwawych wypadków i tym podobne, starali się zaspokoić rosnącą – ich zdaniem – potrzebę zabawienia „zwykłych ludzi” i odciągnięcia ich od suchych, odartych z emocji reportaży politycznych.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ W. Joseph Campbell: Yellow Journalism: Puncturing the Myths, Defining the Legacies. Westport: Praeger Publishers, 2001, s. 25. ISBN 0-275-96686-0.
Linki zewnętrzne
- Artykuły naukowe na temat: Yellow journalism. scholar.google.pl. . (ang.).