XD Picture Card
W obecnym kontekście XD Picture Card stał się powracającym tematem rozmów w różnych obszarach. Jego znaczenie i wpływ wywołały szerokie zainteresowanie i debatę wśród ekspertów i ogółu społeczeństwa. Ten artykuł ma na celu analizę i zbadanie różnych aspektów związanych z XD Picture Card, zapewniając kompleksową wizję, która pozwala czytelnikom w pełni zrozumieć jego znaczenie i zakres. W tym duchu omówione zostaną różne perspektywy i podejścia, aby zaoferować kompletną i wzbogacającą wizję XD Picture Card. Bez wątpienia ta lektura będzie interesująca i przydatna dla wszystkich osób zainteresowanych dalszym zrozumieniem tego ekscytującego tematu.
| |
 Karta Fujifilm xD Card 16 MB | |
| Typ nośnika | |
|---|---|
| Data premiery |
2002 |
| Pojemność |
Oryginał: do 512 MB Typ M/M+, typ H: do 2 GB |
| Opracowany przez | |
| Wykorzystanie |
aparaty cyfrowe, nagrywanie dźwięku |
| Wymiary nośnika |
20 mm × 25 mm × 1.78 mm |
| Masa |
2.8 g |
Karta pamięci xD (ang. xD Picture Card) – karta pamięci flash stosowana dawniej głównie w aparatach cyfrowych Olympus i Fujifilm. xD jest skrótem od extreme Digital. Karty te zadebiutowały na rynku w lipcu 2002 r. Produkowały je Toshiba i Samsung dla Olympus i Fujifilm, a sprzedawały je również pod swoimi markami Kodak, SanDisk oraz Lexar. Ostatnim obsługującym je aparatem fotograficznym był Fujifilm FinePix F200EXR, który trafił na rynek w 2009 roku.
Dane techniczne
Z kart pamięci xD korzystały cyfrowe aparaty fotograficzne Olympus oraz Fujifilm, a także cyfrowe dyktafony Olympus. Fujifilm wyprodukował też odtwarzacz MP3 używający kart xD. Karty dostępne były w sprzedaży o pojemnościach 16 MB, 32 MB, 64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB, 1 GB oraz 2 GB. Karta ma wymiary 20 × 25 × 1,78 mm (porównywalne ze znaczkiem pocztowym) i waży 2,8 g.
Typ M, M+ i typ H (wycofany ze sprzedaży)
Karty typu M wykorzystują architekturę Multi Level Cell (MLC) co dawało im teoretyczną możliwość produkcji kart o pojemnościach do 8 GB.
Karty typu M+ oferowały półtora razy większą prędkość odczytu i zapisu od kart typu M. Są kompatybilne z „efektami artystycznymi, 3D i panoramicznymi” dostępnymi w aparatach cyfrowych Olympus (w przeciwieństwie do kart typu M). Pozwalały wtedy na nagrywanie filmów najwyższej jakości aż do całkowitego zapełnienia karty, a nie jak ma to miało miejsce w typie M, jedynie 15 sekundowych kawałków. Zastąpiły one zawodne karty typu H.
Karty typu H oferowały teoretycznie trzykrotnie wyższej prędkości odczytu i zapisu od kart typu M, lecz były dostępne jedynie w pojemnościach 256 MB, 512 MB i 1 GB. Były także kompatybilne z „efektami specjalnymi” dostępnymi w aparatach cyfrowych Olympus. Z powodu zmian w architekturze, nowsze modele typu M i H mogą być niekompatybilne z niektórymi starszymi aparatami oraz czytnikami kart.
Tabela prędkości transferu
| Typ | Pojemność | Zapis (MB/s) |
Odczyt (MB/s) |
|---|---|---|---|
| Standardowe | 16 MB, 32 MB | 1.3 | 5 |
| 64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB | 3 | 5 | |
| Typ M | 256 MB, 512 MB, 1 GB, 2 GB | 2.5 | 4 |
| Typ M+ | 1 GB, 2 GB | 3.75 | 6 |
| Typ H | 256 MB, 512 MB, 1 GB (2 GB Fujifilm) | 9 | 15 |
Zalety
- Duża wytrzymałość i odporność na zniszczenie.
- Mniejsze wymiary w porównaniu do innych formatów (choć karty Memory Stick M2 są mniejsze).
- Niski pobór mocy.
- Większa szybkość od kart starszych formatów, tj. SmartMedia (SM), MultiMedia Card (MMC) oraz Memory Stick (MS).
Wady
- Mała maksymalna teoretyczna pojemność kart.
- Mniejsza liczba akcesoriów obsługujących te karty.
- O wiele mniejsza prędkość od głównego rywala – Secure Digital Card (SD).
- Szczegółowa specyfikacja jest własnością przedsiębiorstw Olympus oraz Fujifilm i jest niedostępna dla podmiotów zewnętrznych.
- Większa cena od kart innych formatów identycznej pojemności.
- Zdecydowanie mniejsza dostępność kart xD na rynku w porównaniu z innymi kartami, np. SD.
