W tym artykule zajmiemy się tematem Wojna Mascates, kwestią niezwykle istotną dzisiaj, która wywołała głęboką debatę w różnych obszarach. Przez długi czas Wojna Mascates był źródłem zainteresowania i badań ze względu na jego liczne implikacje i reperkusje dla społeczeństwa. W tym sensie kluczowa jest analiza i refleksja nad Wojna Mascates z różnych perspektyw, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i możliwe konsekwencje. W następnych kilku wierszach będziemy badać różne aspekty Wojna Mascates i postaramy się przedstawić szeroką i wszechstronną wizję tego złożonego i fascynującego tematu.
Powstania w Ameryce Łacińskiej | |||
![]() Olinda | |||
Czas |
1710-11 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Wynik |
Zwycięstwo mascates | ||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
|
Wojna Mascates (port. Guerra dos Mascates) – konflikt pomiędzy portugalskimi kupcami (mascates) a brazylijskimi plantatorami, jaki rozegrał się w latach 1710-11 w stanie Pernambuco na Północnym-Wschodzie Brazylii.
Na początku XVIII wieku w kapitanii Pernambuco dominowały dwa ośrodki: Olinda i Recife. Olinda posiadała status miasta, mieli tu swoje posiadłości właściciele plantacji trzciny cukrowej, znajdowała się tu również rada miejska, a więc centrum władzy politycznej. Sąsiadujące z nią Recife nie miało praw miejskich, było zamieszkane głównie przez portugalskich kupców, zwanych pogardliwie “mascates” (domokrążcy)[1].
Do połowy XVII wieku plantatorzy z Olindy czerpali znaczne zyski z produkcji cukru, jednak po tym, jak w 1654 roku Holendrzy zostali wypędzeni z Brazylii i założyli własne plantacje trzciny cukrowej na Karaibach, produkcja brazylijskiego cukru zaczęła przeżywać kryzys, który dotknął plantacje w Pernambuco[2].
Po opuszczeniu regionu przez Holendrów, Recife zaczęło się dynamicznie rozwijać, dzięki dostępowi do portu morskiego oraz napływowi kupców z Portugalii. W 1703 roku przedstawiciele Recife zyskali prawo do zasiadania w radzie Olindy, jednak wpływowi plantatorzy nie pozwolili, aby to prawo weszło w życie. W 1709 roku kupcy z Recife wystąpili do władz portugalskich o przyznanie swojemu miastu praw miejskich i uzyskali je. Założyli własną radę miejską, uniezależniając się tym samym od wpływu Olindy[3].
Kryzys cukrowy sprawił, że plantatorzy z Olindy stracili znaczną część zysków i byli zmuszeni zaciągać wysokooprocentowane pożyczki u kupców z Recife[2].
W 1710 roku plantatorzy z Olindy pod dowództwem Bernardo Vieira de Melo i kapitana Pedro Ribeiro da Silvy napadli na Recife pod pretekstem naruszania przez mascates granic miasta. Gubernator Sebastião de Castro Caldas Barbosa uciekł do Bahia, zostawiając władzę w Recife w rękach biskupa Manuela Álvaresa da Costy[3].
Walki trwały do 1711 roku, kiedy władze kolonii mianowały nowego gubernatora, którego pierwszym zadaniem było zakończenie konfliktu[4]. Gubernator Félix José Machado nakazał pojmanie i uwięzienie liderów z Olindy. Po zakończeniu konfliktu Recife utrzymało prawa miejskie, a w 1712 roku przejęło funkcje administracyjne od Olindy[2].
W 1714 roku król Portugalii Jan V polecił uwolnić wszystkich więźniów zatrzymanych w trakcie trwania konfliktu[4]. Plantatorzy mogli zachować swoje posiadłości, a ich długi zostały umorzone w zamian za obietnicę, że powstrzymają się od kolejnych ataków[5].