Temat Wojciech Franus to temat, który przez lata budził zainteresowanie i debatę. Od samego początku Wojciech Franus przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Wraz z ewolucją społeczeństwa ewoluowało znaczenie i znaczenie Wojciech Franus. W tym artykule zbadamy historię, wpływ i przyszłe implikacje Wojciech Franus, oferując kompleksowy i zrównoważony pogląd, który pozwala czytelnikom lepiej zrozumieć jego znaczenie w dzisiejszym świecie.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
profesor nauk technicznych | |
Specjalność: inżynieria środowiska | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1997 – nauki o Ziemi |
Habilitacja | |
pracownik naukowy | |
Uczelnia | |
Stanowisko |
profesor nadzwyczajny |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Wojciech Franus (ur. 25 grudnia 1972 w Cieszanowie) – polski geolog, profesor nauk technicznych w zakresie inżynierii środowiska, specjalizujący się w geochemii, mineralogii i petrografii[1], a zwłaszcza w zeolitach[2][3]. Prorektor ds. nauki Politechnice Lubelskiej.
W 1991 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Lubaczowie a w 1996 studia geologicznie na Wydziale Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska AGH[1]. Po obronie pracy magisterskiej rozpoczął pracę na Politechnice Lubelskiej. W 1997 obronił pracę doktorską „Studium mineralogiczno-petrograficzne skał ilastych formacji pstrych łupków jednostki skolskiej, Karpat fliszowych” na AGH[1]. W latach 2001–2003 trzykrotny stypendysta Fundacji na rzecz Nauki Polskiej[4][5][6]. W 2013, na podstawie pracy „Zastosowanie zeolitów wytworzonych z popiołów lotnych do usuwania zanieczyszczeń z wody i ścieków”, otrzymał stopień doktora habilitowanego[1].
Pełni funkcję prodziekana ds. ogólnych i nauki wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej[2] oraz kierownika katedry budownictwa w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Zamościu[7].
W 2022 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[8]. W 2023 otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”[9].
Był kierownikiem projektu i głównym wykonawcą kilkunastu projektów badawczych NCBiR, KBN i programu współpracy transgranicznej Polska-Białoruś-Ukraina[2][3]. Autor dwóch zgłoszeń patentowych z 2011:
Jest autorem lub współautorem kilkudziesięciu publikacji naukowych w czasopismach z list A i B i kilkudziesięciu komunikatów konferencyjnych. Autor, współautor i redaktor monografii i rozdziałów w monografiach dot. zeolitów i ich zastosowań[2].