Wołodymyr Baczynski

W tym artykule będziemy dalej zgłębiać temat Wołodymyr Baczynski, który w ostatnich latach przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, poprzez praktyczne zastosowania i znaczenie w różnych obszarach, Wołodymyr Baczynski stał się tematem rosnącego zainteresowania w środowisku akademickim i zawodowym. Poprzez tę wyczerpującą analizę staramy się rzucić światło na różne aspekty Wołodymyr Baczynski, zapewniając pełną i aktualną wizję jego znaczenia i wpływu we współczesnym świecie.

Wołodymyr Baczynski
Володимир Бачинський
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1880
Sambor, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

25 maja 1927
Lwów, Polska

poseł do Reichsratu Przedlitawii
Okres

od 1911
do 1918

Przynależność polityczna

Ukraińska Partia Narodowo-Demokratyczna

poseł na Sejm Krajowy Galicji
Okres

od 1913
do 1918

Multimedia w Wikimedia Commons

Wołodymyr Baczynski ukr. Володимир Бачинський, wzgl. Włodzimierz Baczyński (ur. 25 maja 1880 w Samborze, zm. 25 maja 1927 we Lwowie) – ukraiński działacz społeczny i polityczny, adwokat.

Życiorys

Urodził się w rodzinie nauczyciela gimnazjum w Samborze Mykoły Baczynskiego, herbu Sas[1].

Ukończył C. K. Gimnazjum w Brzeżanach oraz Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W 1913 otworzył własną kancelarię adwokacką w Podhajcach.

Był posłem do galicyjskiego Sejmu Krajowego oraz do Reichstratu Przedlitawii w Wiedniu. Od 1915 członek Ogólnej Rady Ukraińskiej.

W latach 1918–19 członek Ukraińskiej Rady Narodowej Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, internowany w obozach w Baranowie i Dąbiu, zwolniony jesienią 1919. Przewodniczący Rady Międzypartyjnej w latach 1920-24. Duchowy przywódca tzw. autonomistów, zmierzających do porozumienia z Polską na gruncie autonomii terytorialnej Galicji Wschodniej w ramach państwa polskiego. W latach 1925–26 członek Ukraińskiego Zjednoczenia Narodowo-Demokratycznego (UNDO), wykluczony z partii za stanowisko pojednawcze wobec władz polskich i próbę porozumienia z Józefem Piłsudskim.

W jesieni 1926 zgłosił zamiar przesiedlenia do Brzeżan[2].

Popełnił samobójstwo wskutek rozstroju nerwowego.

Przypisy

  1. ↑ Ігор Чорновол, 199 депутатів Галицького Сейму, Львів: «Тріада плюс», 2010, 228 s., іl., s. 119, seria Львівська сотня. (ukr.)
  2. ↑ Zgłosili zamiar przesiedlienia się. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 23, s. 425, 1 grudnia 1926.

Bibliografia