Witold Hupert

Dzisiaj zajmiemy się Witold Hupert, tematem, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i na różnych etapach życia. Od momentu pojawienia się Witold Hupert cieszy się dużym zainteresowaniem ze względu na jego wpływ na nasze społeczeństwo i nasze codzienne życie. W tym artykule zagłębimy się w historię Witold Hupert, zbadamy jego implikacje w dzisiejszym świecie i zastanowimy się nad jego przyszłością. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w temacie, czy po prostu chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, w tym artykule znajdziesz pełny i wnikliwy przegląd Witold Hupert. Dołącz do nas w tej fascynującej podróży!

Witold Hupert
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

24 października 1871
Złoczów

Data śmierci

1939

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Krakowska Legia Oficerska,
76 Pułk Piechoty,
16 Pułk Piechoty,
DOK I

Stanowiska

dowódca Krakowskiej Legii Oficerskiej,
dowódca batalionu,
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (odsiecz Przemyśla, obrona Lwowa),
wojna polsko-czechosłowacka,
wojna polsko-bolszewicka (obrona Wilna)

Odznaczenia
Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego

Witold Hupert (ur. 24 października 1871 w Złoczowie, zm. 1939) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości.

Życiorys

Urodził się 24 października 1871 w Złoczowie[1].

Jesienią 1894 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej Armii. Został wcielony do 2 Galicyjskiego Pułku Ułanów w Tarnowie[2]. W 1898 został przeniesiony do 13 Galicyjskiego Pułku Ułanów w Złoczowie[3], w 1905 do 8 Galicyjskiego Pułku Ułanów w Tarnopolu[4], a trzy lata później do 12 Węgierskiego Pułku Ułanów w Székesfehérvár[5][6]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów kawalerii: porucznika ze starszeństwem z 1 września 1894[7], nadporucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1898[8] i rotmistrza ze starszeństwem z 1908[9].

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich Józefa Piłsudskiego z 27 stycznia 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora[10]. W tym stopniu po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej pełniąc stanowisko dowódcy krakowskiej Legii Oficerskiej został przydzielony do grupy odsieczy Przemyśla (działania w dniach 9–12 listopada 1918), później dowodząc jednostką dokonał ataku na Gródek Jagielloński, 19 listopada 1918 wyruszył z wojskami polskimi do obrony Lwowa[11][12][13][14]. Z rozkazu gen. Bolesława Roji dnia 24 listopada 1918 jako dowódca Legii Oficerskiej otrzymał zadanie doraźnego wkroczenia do Lwowa przeciw motłochowi na placu Kleparskim, a następnie jednostka była zobowiązana do patrolowania i warty w lwowskiej dzielnicy żydowskiej[15]. 25 listopada 1918 został mianowany podpułkownikiem w strukturze Grupy Operacyjnej gen. Roji oraz otrzymał wówczas od niego najgorętsze uznanie i podziękowanie w imieniu służby żołnierza polskiego za służbistość i gorliwe pojmowanie obowiązków[16][17]. 6 grudnia 1918 wraz z krakowską Legią Oficerską został skierowany do wzmocnienia Dublan, jednak po drodze toczył walki w rejonie Zboisk, zaatakowany przez nieprzyjaciela od strony Laszek Murowanych[18]. Rozkazem gen. Rozwadowskiego z 17 grudnia 1918 został mianowany w Przemyślu dowódcą grupy operacyjnej nazwanej swoim nazwiskiem, działającej w rejonie rzeki Wiar, skąd następnie improwizowana jednostka powróciła do miasta[19]. Od stycznia 1919 brał udział w walkach podczas wojny polsko-czechosłowackiej w rejonie rzeki Olzy[20]. Pełnił wówczas funkcję dowódcy II batalionu 16 pułku piechoty[21].

Reprezentując Towarzystwo Wiedzy Wojskowej w kwietniu 1920 uczestniczył w naradzie historyków w Warszawie w sprawie organizacji nauki historycznej w Polsce (wraz z nim dr Marian Kukiel)[22]. Podczas trwającej wojny polsko-bolszewickiej w stopniu podpułkownika sprawował stanowisko dowódcy 76 pułku piechoty od 24 maja do 26 lipca 1920 (w tym czasie jednostka stacjonowała na linii demarkacyjnej tocząc utarczki z Litwinami, brała udział w obronie Wilna, a także 16 lipca 1920 w bitwie pod Klepaczami, zakończonej odwrotem[23]. Później został mianowany pułkownikiem, w 1923 jako oficer przeniesiony w stan spoczynku pozostawał w Rezerwie Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I[24]. Jako emerytowany pułkownik zamieszkiwał w Warszawie[25][26]. W 1934 był w dyspozycji dowódcy OK I i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[27].

Publikacje

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 175.
  2. ↑ Schematismus 1895 ↓, s. 673.
  3. ↑ Schematismus 1899 ↓, s. 734.
  4. ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 778.
  5. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 818.
  6. ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 830.
  7. ↑ Schematismus 1895 ↓, s. 591.
  8. ↑ Schematismus 1899 ↓, s. 632.
  9. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 708.
  10. ↑ 417. Dekret. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 304, Nr 12 z 4 lutego 1919. 
  11. ↑ Bolesław Roja: Legendy i fakty. Warszawa: 1931, s. 116-117, 174.
  12. ↑ Witold Hupert: Relacja ppułk. Huperta, dowódcy Krakowskiej Legji Oficer. w akcji w Przemyślu i Lwowie o przebiegu ataku w Przemyślu. W: Bolesław Roja: Legendy i fakty. Warszawa: 1931, s. 334-336.
  13. ↑ Witold Hupert: Walka o Lwów (od 1 listopada 1918 do 1 maja 1919 roku). Warszawa: 1933, s. 54, 74, 75, 77, 82, 91, 97.
  14. ↑ Zdzisław Strzelecki. Obrona Lwowa. „Rocznik Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia”. 12, s. 155, 1986–1993. 
  15. ↑ Bolesław Roja: Legendy i fakty. Warszawa: 1931, s. 212, 214.
  16. ↑ Bolesław Roja: Legendy i fakty. Warszawa: 1931, s. 315.
  17. ↑ Witold Hupert: Walka o Lwów (od 1 listopada 1918 do 1 maja 1919 roku). Warszawa: 1933, s. 98.
  18. ↑ Witold Hupert: Walka o Lwów (od 1 listopada 1918 do 1 maja 1919 roku). Warszawa: 1933, s. 110.
  19. ↑ Witold Hupert: Walka o Lwów (od 1 listopada 1918 do 1 maja 1919 roku). Warszawa: 1933, s. 133-134.
  20. ↑ Floran Beren. w. „Dziennik Polski”, s. 7, Nr 85 z 26 marca 1939. 
  21. ↑ a b Pamiętnik Historyczny Bojowników o Niepodległość Śląska Zaolzańskiego. Cieszyn: 1938, s. 59.
  22. ↑ Narady historyków. „Kurier Warszawski”, s. 1-2, Nr 101 z 12 kwietnia 1920. 
  23. ↑ Zarys historji wojennej 76-go lidzkiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, s. 22-28.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1578.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1408.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
  27. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 844.
  28. ↑ Operacje wojny światowej. „Myśl Niepodległa”, s. 803-805, Nr 740 z 20 grudnia 1924. 
  29. ↑ Stanisław Zdziarski. Z walk o ziemie czerwieńskie. „Kurier Warszawski”, s. 5, Nr 76 z 16 marca 1928. 

Bibliografia

Linki zewnętrzne