Witold Chromiński
W dzisiejszym świecie Witold Chromiński to temat budzący duże zainteresowanie i debatę wśród społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną czy wpływ na dziedzinę nauki, Witold Chromiński przyciągnął uwagę tysięcy ludzi na całym świecie. W miarę dalszego zgłębiania tego fascynującego tematu ważne jest, aby otworzyć oczy na jego wiele aspektów i zrozumieć, w jaki sposób ukształtował on i będzie kształtował naszą teraźniejszość i przyszłość. W tym artykule zagłębimy się w znaczenie i znaczenie Witold Chromiński, zbadamy jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa i zbadamy różne perspektywy, które istnieją wokół tego tematu.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Rodzice | |
Witold Chromiński (ur. 12 grudnia 1913 w Krakowie, zm. 28 września 1977) – fotograf, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, pisarz i podróżnik.
Był synem Edmunda Chromińskiego[1], profesora Akademii Górniczej w Krakowie, i Marii Haberko. W wieku dwunastu lat zdobył nagrodę w ogólnopolskim konkursie fotograficznym. W trakcie studiów publikował fotografie w pismach: „As", „Morze" i „Na szerokim świecie". W roku 1937 ukończył studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. W czasie okupacji pracował początkowo w kopalniach rudy żelaza, później w cukrowniach Chodorów i Łubna. Po wyzwoleniu został dyrektorem cukrowni Racibórz, a w roku 1949 zastępcą dyrektora Stoczni Szczecińskiej. W połowie lat 50. porzucił zawód inżyniera i oddał się pasji fotograficznej.
W 1952 roku został członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików i do 1964 roku był jedynym w Szczecinie członkiem tego stowarzyszenia. Wystawy fotograficzne urządzał w salach wystawowych Szczecina, Warszawy, Poznania jak również w Sydney, Nagoya i Kashimie w Japonii. Był uhonorowany międzynarodowymi nagrodami za prace fotograficzne. Eksponował swe prace w Szwecji, a do Szczecina zapraszał członków grup twórczych „Camus” i „Gavle”, organizując im wystawy. Jego bogate archiwum zawiera nie tylko dokumentację zniszczeń i odbudowy Szczecina – m.in. dokumentacja zniszczeń i odbudowy Zamku Szczecińskiego, ale również portrety artystów i aktorów teatrów szczecińskich, jednak przede wszystkim wspaniałe zdjęcia marynistyczne. Część jego prac zakupiło Muzeum Narodowe we Wrocławiu, reszta znajduje się w posiadaniu rodziny w Krakowie.
W latach 1960–61 podróżował po Kanadzie z Arkadym Fiedlerem (ich doświadczenia Fiedler opisał w książce I znowu kusząca Kanada).
Należał do pionierów szczecińskiej telewizji. Był jednym z pierwszych operatorów filmowych Doświadczalnego Ośrodka Telewizyjnego[2]. Jego zdjęcie portu szczecińskiego przez wiele lat stanowiło czołówkę szczecińskiego programu TV. Pierwszy film pt. Fiołek nakręcił w 1957 z udziałem swego wuja Tadeusza Haberki i aktorki Aliny Kulikówny. Był autorem zdjęć do pierwszego filmu artystycznego w reżyserii Jana Maciejowskiego[3] z udziałem aktorów Zbigniewa Romana i Krystyny Jarmułówny, zrealizowanego do wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (1961). Był autorem filmu dokumentalnego o szczecińskim wybrzeżu "Słoneczne wybrzeże". Tworzył również filmy naukowe m.in. dla Politechniki Gdańskiej, Pomorskiej Akademii Medycznej.
W 1970 przyjęty do Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP). Laureat wielu konkursów fotograficznych krajowych i międzynarodowych.
Zmarł nagle w domu 28 września 1977 roku. Spoczął na cmentarzu szczecińskim (kw.64B-8-9), który wielokrotnie uwieczniał na fotografii.