Wiesław Bończa-Tomaszewski

W dzisiejszym świecie Wiesław Bończa-Tomaszewski zyskał niezwykłe znaczenie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie w dziedzinie nauki, Wiesław Bończa-Tomaszewski stał się tematem niekwestionowanego zainteresowania. Na przestrzeni dziejów Wiesław Bończa-Tomaszewski był przedmiotem wielu badań, debat i refleksji, co pokazuje jego znaczenie w różnych sferach życia. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Wiesław Bończa-Tomaszewski, analizując jego ewolucję w czasie i jego dzisiejszy wpływ. Ponadto zagłębimy się w różnorodne perspektywy istniejące wokół Wiesław Bończa-Tomaszewski, aby zaoferować panoramiczną i wzbogacającą wizję tego tematu.

Wiesław Edward Bończa-Tomaszewski
Ilustracja
Fotografia z sierpnia 1931
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1903
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz-dyplomata

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi II stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal 3 Maja Komandor Orderu Gwiazdy Czarnej Krzyż Ligi Obrony III Klasy (Estonia) Medal Zasługi Obywatelskiej Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiesław Edward Bończa-Tomaszewski (ur. 26 lutego 1903 w Warszawie, zm.?) – polski oficer, dziennikarz-dyplomata, heraldyk i falerysta.

Życiorys

Syn Aleksandra i Wacławy z d. Rucińskiej. Od 13. roku życia należał do harcerstwa. W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a później do I Korpusu Wschodniego stacjonującego w Bobrujsku. Po powrocie został aresztowany przez Niemców. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. W 1919 ukończył szkołę podchorążych. Brał udział w Obronie Lwowa w 1919, wojnie z bolszewikami i III powstaniu śląskim. 1 czerwca 1921 był na Kursie Dokształcającym Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 576. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. 12 lutego 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1921 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Nadal pełnił służbę w 37 pp w Kutnie[4][5]. W 1925 zakończył służbę jako inwalida wojenny.

Studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie oraz w Instytucie Nauk Międzynarodowych w Paryżu[6]. Od 1925 dziennikarz m.in. w „Polsce Zbrojnej” i „Expresie Porannym”, od 1927 korespondent wojenny w Meksyku i Nikaragui, później badacz warunków emigracyjnych w Ameryce Środkowej oraz na Hawajach, współpracownik polskiego Państwowego Urzędu Emigracyjnego, publikujący w wydawnictwach „Prasy Polskiej” i „Messager Polonais” oraz w „Diario de la Marina”, „El Mundo” na Kubie, „Excelsior”, „El Universal” w Meksyku. Od 1929 do 1930 był redaktorem „Głosu Polskiego” we Francji i zastępcą komendanta Związku Strzeleckiego na Francję, Belgię i Holandię. W 1931 był szefem wydziału propagandy i prasy w Komendzie Głównej Związku Strzeleckiego[6].

W 1932 ożenił się z Lilianą Tchorzewską i rozpoczął pracę jako attaché prasowy konsulatu generalnego w Peru w Warszawie, a w 1933 został redaktorem naczelnym „Jutra Pracy” i kierownika wydziału prasowego w Instytucie Oświecenia Publicznego. Pełnił również funkcję red. nacz. „Przeglądu Przemysłu Farmaceutycznego” i „X Muzy”. Był autorem wielu artykułów w prasie codziennej i periodykach[6].

Od 1939 przebywał na emigracji, od 1941 był prawdopodobnie attaché prasowym poselstwa polskiego w Brazylii, a później przedstawicielem Ministerstwa Informacji i Dokumentacji rządu londyńskiego[7].

Był radcą Polskiego Instytutu Heraldycznego, członkiem Międzynarodowego Instytutu Heraldycznego i członkiem Akademii Papieskiej[6].

Publikacje książkowe

Opublikował szereg artykułów i dwie książki z dziedziny falerystyki:

Krzysztof Filipow, współczesny polski profesor zajmujący się tą nauką pomocniczą historii napisał o nich[8]:

Inny charakter ma Kodeks orderowy Wiesława Bończy-Tomaszewskiego, który jest ponadto autorem interesującej monografii Medalu Za Długoletnią Służbę. Kodeks orderowy to do dzisiaj jedyne w świecie opracowanie systemu orderowo-odznaczeniowego, obejmujące prawa i przywileje wyróżnionych, tryb nadawania, ceremoniał wyróżniania oraz opis i historię orderów, odznaczeń i odznak nie tylko polskich, lecz całego świata.

Ordery i odznaczenia[6]

" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]

Przypisy

  1. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 129, 920, 983.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 132.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 93.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233, 451.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217, 393.
  6. ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 753–754.
  7. ↑ Ryszard Świętek. W służbie polskiego wywiadu w Ameryce Północnej i Południowej 1941–1945. „Przegląd Historyczny”. T. LXXIX, 1988, Z. 3/1988. s. 558. 
  8. ↑ Krzysztof Filipow. Rozwój badań nad falerystyką w Polsce. Stan i perspektywy. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki nr 30/2”, s. 357–370, 1985. Muzeum Historii Polski, Uniwersytet Warszawski. 
  9. ↑ M.P. z 1926 r. nr 152, poz. 432 „w uznaniu zasług, położonych dla sprawy przyłączenia Górnego Śląska do Rzeczypospolitej Polskiej”.

Bibliografia

Linki zewnętrzne