Wierzbówka kiprzyca
Wygląd
przypnij
ukryj
Wierzbówka kiprzyca, wierzbówka wąskolistna (Chamaenerion angustifolium) lub wierzbownica kiprzyca (Epilobium angustifolium) – gatunek rośliny z rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae). Polska nazwa gatunkowa pochodzi od liści wierzbówki, które podobne są do liści wierzby. Naukowa nazwa rodzajowa (Chamaenerion) wskazuje na podobieństwo rośliny do oleandra (gr. chamai = niski, nerion = oleander). Ujęcie systematyczne i nazwa naukowa zależy od ujęcia systematycznego – wyodrębnienia rodzaju wierzbówka Chamaenerion lub włączenia go w randze podrodzaju do rodzaju wierzbownica Epilobium.
Gatunek ma zasięg okołobiegunowy, występuje w Ameryce Północnej, Azji i w Europie. W Polsce jest rośliną pospolitą zarówno na niżu, jak i w górach.
Morfologia
Łodyga
Z kłącza wyrastają liczne łodygi o wysokości 50–150 cm (w sprzyjających warunkach nawet 2 m). Są one prosto wzniesione, obłe, pojedyncze lub rozgałęzione, nagie i często czerwono zabarwione
.
Liście
Ulistnienie skrętoległe, liście lancetowate do podłużnie eliptycznych, miękkie, siedzące lub krótkoogonkowe, z zaostrzonymi nasadami i końcami, o szerokości ponad 10 mm. Pod spodem są jaśniejsze i mają wystające unerwienie boczne. Posiadają wyraźny nerw brzeżny, a nerwy boczne wychodzą od głównego pod niemal prostym kątem. Górne liście przechodzą w
przysadki.
Kwiaty
Wyrastają w szczytowym
gronie, mają średnicę 2–4 cm. Płatki
korony różowoczerwone z lekkim fioletowym odcieniem, szerokie, płytko wycięte na szczycie lub ucięte, z krótkim paznokciem i przeważnie różnej wielkości (kwiaty słabo grzbieciste). Działki kielicha owłosione. Szyjka
słupka z czterołatkowym znamieniem, zwykle odgięta. U jej nasady znajdują się
miodniki.
Pręcików 8, pozornie w jednym okółku
.
Owoc
Przylegająco szaro owłosiona
torebka o długości do 8 cm
, o klapach skręcających się przy otwarciu. Nasiona bardzo liczne, gładkie, z białym puchem
.
Część podziemna
Roślina posiada krótkie, czołgające się
kłącze, które wytwarza liczne, mięsiste
rozłogi z wydłużonymi międzywęźlami. Okryte jest mięsistymi, białymi, skrętolegle ustawionymi łuskami
.
Biologia i ekologia
Rozwój
Bylina,
hemikryptofit. Kwitnie od lipca do sierpnia, kwiaty
przedprątne, zapylane przez
błonkówki. Wytwarzają bardzo duże ilości nektaru. Przedprątność występuje głównie u roślin rosnących na niżu, u roślin rosnących w górach słupek i pręcik dojrzewają równocześnie. Kwiaty zakwitają stopniowo od dołu ku górze łodygi. Nasiona rozsiewane przez
wiatr. Rozmnaża się także przez kłącza
.
Siedlisko
Jest głównie
rośliną synantropijną, rośnie na skrajach lasów,
wiatrołomach, porębach, żwirowiskach, terenach kolejowych, nieużytkach, przydrożach
, łąkach i pastwiskach, ale także na siedliskach naturalnych – w
lasach, głównie
iglastych. Często tworzy duże i niemal jednogatunkowe łany.
Roślina wskaźnikowa gleb próchnicznych,
azotolubna. Rośnie szybko, i wykazuje dużą konkurencyjność w wyścigu o składniki pokarmowe i wodę. Na zasiedlonym terenie zagłusza inne rośliny tworząc gęste, jednogatunkowe, zwarte łany
. W górach występuje aż po
piętro kosówki, na niektórych dawnych
halach tatrzańskich zarasta znaczną ich powierzchnię. Rośnie zarówno na podłożu granitowym, jak i na wapieniu
, W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych
gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.)
Epilobietea angustifolii, związku zespołów (All.)
Epilobion angustifolii oraz
Ass. Senecioni-Epilobietum.
Genetyka
Liczba
chromosomów 2n= 36
.
Oddziaływania międzygatunkowe
Na nadziemnych pędach wierzbówki kiprzycy pasożytuje wiele gatunków grzybów:
Sphaerotheca epilobii,
Pucciniastrum epilobii,
Puccinia pulverulenta,
Coniothyrium conoideum,
Coremiella cubispora,
Lachnum clavigerum,
Phaeoramularia punctiformis,
Venturia maculiformis,
Septoria epilobii,
Septoria alpicola, na korzeniach
opieńka miodowa (Armillaria mellea). Liczne gatunki grzybów jako
saprotrofy rozwijają się na obumarłych pędach wierzbówki
. Krowy, owce i konie nie jedzą wierzbówki
.
-
Kwitnący pęd
-
Nasiona
-
Po przekwitnięciu
-
Kwiatostan
-
Wierzbówka w Dolinie Gąsienicowej w Tatrach
-
Pokrój
Zastosowanie i znaczenie
- W Anglii i Rosji ze świeżych liści gotowano dawniej namiastkę herbaty, a młode pędy i liście spożywane były na surowo jako warzywo. W Rosji herbatę taką sporządzano z liści suszonych. Na surowo jadali młode pędy również mieszkańcy Kamczatki, w Kanadzie jedzono je po ugotowaniu. Młode pędy, szczególnie te nabiegłe na czerwono, były zjadane na surowo po obraniu skórki, lub po ugotowaniu przez Inuitów i niektóre plemiona indiańskie (np. Czarne Stopy). Jadalne są także kłącza wierzbówki.
- Z jej puchu kielichowego wykonywano knoty do świec.
- W dawnej medycynie ludowej była stosowana jako roślina lecznicza. Zawiera witaminę C i prowitaminę A.
- Roślina miododajna o dużej wydajności miodowej. Z jednego ha zajętej przez nią powierzchni pszczoły wytwarzają około 600 kg miodu.
- Jest chwastem. Na polach uprawnych nie stanowi problemu – pojawia się rzadko i tylko na ich obrzeżu i na miedzach. Jest natomiast rośliną niepożądaną na łąkach i pastwiskach. Zagłusza tutaj inne, cenne rolniczo rośliny łąkowe, sama zaś jest dla zwierząt gospodarskich bezwartościowa. Nie stosuje się ochrony chemicznej. Zazwyczaj systematyczne koszenie łąk i wykaszanie jej łanów na pastwiskach stopniowo doprowadza do jej wyginięcia. Ważną rolę odgrywa także wykaszanie jej łanów na miedzach, obrzeży i pobliskich nieużytków.
- Ze względu na obficie zakwitające późnym latem kwiaty jest uprawiana jako roślina ozdobna. Jest łatwa w uprawie. Może być uprawiana z nasion, lub przez podział kłączy. Ze względu na ekspansywne rozrastanie się wymaga przycinania pędów i korzeni oraz usuwania przekwitniętych kwiatostanów, aby zapobiec samowysiewaniu się nasion.
Przypisy
- ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
- ↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
- ↑ The Plant List. .
- ↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 58, ISBN 978-83-62975-45-7 .
- ↑ a b Jakub Mowszowicz: Pospolite rośliny naczyniowe Polski. Wyd. czwarte. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 241. ISBN 83-01-00129-1.
- ↑ a b c Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.brak strony w książce
- ↑ Discover Life Maps. .
- ↑ a b Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.brak strony w książce
- ↑ a b Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.brak strony w książce
- ↑ a b c d e Barbara Sudnik-Wójcikowska: Rośliny synantropijne. Warszawa: Multico, 2011. ISBN 978-83-7073-514-2. OCLC 948856513.brak strony w książce
- ↑ a b c d e František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.brak strony w książce
- ↑ Rostafiński Józef, Seidl Olga. Przewodnik do oznaczania roślin. PWRiL, Warszawa, 1973
- ↑ a b GeoffreyG. Burnie GeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134 .
- ↑ a b c Grażyna Hołubowicz-Kliza: Rolniczy atlas chwastów. Puławy: Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowy Instytut Badawczy, 2011. ISBN 978-83-7562-092-4.brak strony w książce
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.brak strony w książce
- ↑ a b Malcolm Storey: Chamerion angustifolium (L.) Holub (Rosebay Willowherb). BioInfo (UK) . .
- ↑ Agata. Wołczańska: Grzyby z rodzaju Septoria w Polsce. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej, 2013. ISBN 978-83-7784-428-1.brak strony w książce
- ↑ Łukasz Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalovy. Chemigrafia, 2004. ISBN 83-904633-5-0.brak strony w książce
- ↑ Portal pszczelarski. .
Encyklopedia internetowa (
takson):
Identyfikatory zewnętrzne: