Wielomocz
W artykule Wielomocz zajmiemy się fascynującym tematem, który od lat interesuje wiele osób. Od początków po dzisiejsze znaczenie – w tym artykule szczegółowo i wnikliwie przyjrzymy się Wielomocz. Dzięki głębokiej i wnikliwej analizie zagłębimy się w najbardziej intrygujące i znaczące wymiary związane z Wielomocz, odkrywając jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa i kultury. Dzięki połączeniu informacji historycznych, aktualnych danych i odpowiednich refleksji, artykuł ten ma na celu rzucić nowe światło na Wielomocz i zapewnić odnowioną perspektywę na jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie.
| Polyuria | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Wielomocz, także poliuria – stan, w którym organizm wydala nadmierną ilość moczu[1]. Spowodowany jest najczęściej zaburzeniami zatrzymywania wody przez nerki lub przyjmowaniem zbyt dużej ilości płynów[1]. Według różnych źródeł ilość wydalanego moczu w poliurii wynosi >2,5[1] bądź >3[2] litrów na dobę. To, czy dana osoba ma poliurię można dokładniej stwierdzić znając wagę badanej osoby, wiedząc, że o nadmiernym wydalaniu wody mówi się, gdy wynosi ono >30ml/kg/24 h[3]. U dzieci wielomocz można rozpoznać, gdy dobowa objętość moczu wynosi co najmniej 1400 ml/m2/dobę[4][5].
Występuje fizjologicznie przy nadmiernym spożywaniu płynów, kofeiny, alkoholu, w ciąży oraz w stanach chorobowych, takich jak cukrzyca, moczówka prosta, ostra niewydolność nerek (w drugiej fazie, tzw. fazie poliurii), zespół Conna.
Przyczyny i podział
Wielomocz może reagować na podanie wazopresyny zmniejszeniem ilości wydalanego moczu. Na tej podstawie wyróżnić można wielomocz[5]:
- wazopresyno-wrażliwy, który powodują:
- moczówka prosta pochodzenia podwzgórzowo-przysadkowego (ośrodkowego)
- nawykowe przyjmowanie płynów
- wazopresyno-oporny, występujący w schorzeniach takich jak:
- cukrzyca
- przewlekła niewydolność nadnerczy
- wrodzony zespół nadnerczowo-płciowy (deficyt 21-hydroksylazy lub 18-hydroksylazy)
- pierwotny hiperaldosteronizm
- pierwotna i wtórna moczówka prosta pochodzenia nerkowego
- autosomalna dominująca i autosomalna recesywna wielotorbielowatość nerek
- torbielowatość rdzenia nerek
- gąbczastość rdzenia nerek
- kwasica kanalikowa proksymalna i dystalna
- hipoaldosteronizm rzekomy typu 1
- zespół Fanconiego
- zespół Barttera
Przypisy
- ↑ a b c Franciszek Kokot, Robert Drabczyk, Mocz, zaburzenia oddawania , mp.pl, 6 sierpnia 2018 .
- ↑ Anuja P. Shah, Polyuria , Merck Manual, czerwiec 2019 .
- ↑ Kunnamo, Ilkka., Finska, Evidence-based medicine guidelines, Helsinki, Finland: Duodecim Medical Publications, 2005, ISBN 978-0-470-01184-3, OCLC 58534181 .
- ↑ Tomasz Jarmoliński, Ostra niewydolność nerek u dzieci .
- ↑ a b Jerzy R. Kowalczyk i inni, Pediatria : wybrane zagadnienia : nefrologia, hematologia, onkologia, gastroenterologia, endokrynologia, Jerzy R. Kowalczyk (red.), wyd. 2 zm., Lublin: Uniwersytet Medyczny w Lublinie, 2014, ISBN 978-83-62606-61-0, OCLC 904763694 .
