Wielcy mistrzowie Zakonu Rycerzy św. Łazarza

W dzisiejszym świecie Wielcy mistrzowie Zakonu Rycerzy św. Łazarza stał się tematem rosnącego zainteresowania ludzi w każdym wieku i na różnych etapach życia. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, technologię, zdrowie czy kulturę, Wielcy mistrzowie Zakonu Rycerzy św. Łazarza wywołał pełne pasji debaty i głębokie analizy. W tym artykule zbadamy różne aspekty Wielcy mistrzowie Zakonu Rycerzy św. Łazarza, badając jego ewolucję w czasie, wpływ na różne aspekty życia codziennego i perspektywy na przyszłość, jakie stwarza. Dzięki multidyscyplinarnemu podejściu postaramy się dziś rzucić światło na ten fascynujący i istotny temat.

Wielcy mistrzowie i zwierzchnicy zakonu Św. Łazarza

Jerozolima

  • (?) Renault de Bichers (ok. 1070 – ok. 1080) – zwierzchnik szpitalników w Jerozolimie
  • bł. Gerard de Martigues, znany także jako de Tum, Tom, Thoms, Tunc, Tenque (przed 1080 – około 1118/1120) – mistrz szpitala i leprozorium w Jerozolimie
  • Boyant lub Brojant Roger (1120–1131) – rektor jerozolimskiego szpitala św. Jana, po zachorowaniu na trąd mistrz szpitalników św. Łazarza
  • Jan (1131–1153)
  • Itier (1154–1155) – zatwierdzony przez papieża jako „magister citra et ultra mare” (mistrz z tej i tamtej strony morza)
  • Hugo de Saint-Pol (1155–1257)
  • bł. Rajmund du Puy (1157–1159/1160) – mistrz zakonu św. Jana, po zachorowaniu na trąd wielki mistrz zakonu św. Łazarza
  • Rainier (... 1164 ...)
  • Rajmund (... 1168 ...)
  • Gerard de Montclar (1169–1185)
  • Bernard (1185–1186)

Akra

  • Walter de Châteauneuf lub Neufchâtel (?1187 – ?1230/1234)
  • Raynaud de Flory (1234–1254)
  • Jan de Meaux (1254-?1276) – używał tytułu generalny preceptor zakonu

Boigny

  • Tomasz de Sainville (1277–1312) – używał tytułu mistrz-generalny zakonu
  • Adam de Veau (...1304–1314...)
  • Jan de Paris (1342–1349)
  • Jan de Coaraze (?1350–1355)
  • Jan le Conte (1355–1361)
  • Jacek de Besnes lub de Baynes (1368–1413)
  • Piotr des Ruaux (1413–1454)
  • Wilhelm des Mares (?1453-?1469)
  • Jan le Cornu (1469–1493)
  • Franciszek de Amboise (1493–1500)
  • Ananiasz de Mareul (1500–1519)
  • Klaudiusz de Maurel (1519–1524)
  • Jan Conti (1524–1557)
  • Jan de Levis (1557–1564) – pierwszy używał tytułu wielki mistrz

Kapua – Obediencja Włoska

  • Anioł (Angelus) de Raimo (?) (...1226...) – Mistrz
  • Alfons d' Azzia (...1327...) – Mistrz
  • Szymon d' Aqua Mundula (...1329...) – Mistrz
  • Jakub (Santiago) d' Azzia (...1347...) – Mistrz
  • Wilhelm (Guillermo) (...1366...) – Mistrz
  • Jakub (Santiago) de Benuto (1426–1440) – Mistrz
  • Jakub (Giacomo) del Balzo (...1460...) – Mistrz
  • Jakub (Santiago) d' Azzia (1468–1498) – Mistrz
  • Jakub (Santiago) Antonio de Azzia (1498–1522) – Mistrz
  • Alfons d' Azzia (1522–1548) – Mistrz
  • Muzzio d'Azzia (1548–1564) – Mistrz
  • Jan (Giannotto) Castiglione (1565–1572) – uzyskał tytuł Mistrza Generalnego
  • Emanuel Filibert, książę sabaudzki (1572) – w 1572 połączył obediencję włoską rycerzy św. Łazarza z dynastycznym zakonem św. Maurycego, tworząc nowy zakon pod nazwą świętych Maurycego i Łazarza

Boigny – Obediencja Francuska

  • Michał de Seure (1564–1578)
  • Franciszek Salviati (1578–1586)
  • Michał de Seure (1586–1593)
  • Herman de Clermont de Chastes (1593–1603)
  • Hugo Catelan de Castelmore (1603)
  • Karol de Gayand de Monterolles (1603–1604)
  • Filibert, markiz de Nerestang (1604–1620) – w roku 1608 na mocy unii personalnej na stanowiskach wielkich mistrzów zwierzchnik Połączonych Zakonów Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel i św. Łazarza z Jerozolimy
  • Klaudiusz, markiz de Nerestang (1620–1639) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Karol, markiz de Nerestang (1639–1644) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Izaak Tybald de Courville (1644–1645) jako Delegat Zwierzchnika od 1641 zarządzał połączonymi zakonami
  • Karol Achilles, markiz de Nerestang (1645–1673) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • François Michel Le Tellier de Louvois (1673–1691) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Rada Oficerów (1691–1693)

Paryż – pod protektoratem królów Francji

  • Philippe de Courcillon (1693–1720) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Ludwik I Burbon, książę de Chartres, później książę orleański, andegaweński, de Valois, de Nemours, de Montpensier, de Joinville, de La Roche-sur-Yon; hrabia de Beaujolais; par Francji (1720–1752) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Rada Oficerów (1752–1757)
  • Ludwik August Burbon, książę de Berry, następnie Delfin de Viennois (1757–1773) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Ludwik Stanisław Ksawery Burbon, hrabia Prowansji i par Francji, następnie książę andegaweński, d'Alençon, Brunoy; hrabia du Maine, Perche, de Senonches (1773–1814) – także wielki mistrz Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
  • Klaudiusz Ludwik, hrabia de Nançay, książę de La Châtre, par Francji (1814–1824) – namiestnik (generalny administrator)
  • Jean Thérèse de Beaumont d’Autichamp – prezydent Rady Oficerów (1824–1831)
  • Kapituła Rady Oficerów (1831–1841) – Bon-Joseph Dacier – historiograf, Augustyn Franciszek, baron de Silvestre – Sędzia Herbowy, ks. Picot – kapelan Wersalu i kapituły

Bejrut, Damaszek – pod protektoratem patriarchów Jerozolimy

  • Maksymos III Mazloum, patriarcha Jerozolimy (1841 – 1855) – protektor i namiestnik (generalny administrator)
  • Klemens I Bahous, patriarcha Jerozolimy (1856–1864) – protektor i namiestnik (generalny administrator)
  • Grzegorz I Youssef, patriarcha Jerozolimy (1864–1897) – protektor i namiestnik (generalny administrator)
  • Piotr IV Geraigiri, patriarcha Jerozolimy (1898–1902) – protektor i namiestnik (generalny administrator)
  • Cyryl VIII Geha, patriarcha Jerozolimy (1902–1910) – protektor i namiestnik (generalny administrator)

Paryż – pod protektoratem patriarchów Jerozolimy: Cyryla VIII (1910–1916), Cyryla IX (1926–1930)

  • Kapituła Rady Oficerów – Paweł Watrin – kanclerz kapituły (1910–1930), ks. kanonik Jan Tański – kapelan i jałmużnik, Paweł Bugnot – sędzia herbowy, Anzelm hrabia de la Puysaye – członek kapituły, Karol Otzenberger – agent generalny.

Madryt – pod protektoratem króla Alfonsa XIII (następnie regenta gen. Franciszka Franco i protektoratem duchowym patriarchów Jerozolimy

  • Franciszek II Burbon, książę Sewilli, grand Hiszpanii (1930–1952) – do 1935 namiestnik, następnie wielki mistrz
  • Franciszek III Burbon, książę Sewilli (do 1968), grand Hiszpanii (1952–1973) – do 1958 namiestnik, następnie wielki mistrz

Paryż – pod protektoratem tytularnego króla Francji Henryka VI Orleańskiego i protektoratem duchowym patriarchów Jerozolimy

Madryt – Obediencja Maltańska – od 1975 pod protektoratem króla Jana Karola Hiszpańskiego

Paryż – Obediencja Paryska – pod protektoratem duchowym patriarchów Jerozolimy i protektoratem tytularnego króla Francji Henryka VI Orleańskiego (a następnie Henryka VII Orleańskiego)

  • Piotr de Cossé, książę de Brissac (1969–1986) – używał tytułu Najwyższy Zwierzchnik Zakonu (Chef Suprême de l'Ordre)
  • Franciszek de Cossé, markiz de Brissac, (od 1986) książę de Brissac (1986–2004)

Paryż – Obediencja Orleańska (inaczej „obediencja Boigny”)[1] – pod protektoratem tytularnego króla Francji Henryka VII Orleańskiego

– pod protektoratem tytularnego króla Francji Henryka VII Orleańskiego" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]

Madryt, Paryż – Obediencje Paryska i Maltańska – pod protektoratem królewskim Jana Karola Hiszpańskiego i duchowym patriarchy Jerozolimy Grzegorza III

Przypisy

  1. ↑ W 2004 doszło do połączenia Obediencji Maltańskiej z Obediencją Paryską. Część członków dawnej Obediencji Paryskiej nie uznała tego porozumienia i powołała swoją strukturę zakonną (tzw. Obediencja Orleańska) pod protektoratem tytularnego Henryka VII Orleańskiego. Godność wielkiego mistrza tej obediencji objął następca tronu Karol Filip Burbon-Orleański, książę Andegawenii. Pierwszym protektorem duchowym był prymas Węgier kardynał László Paskai OFM, a od 2011 kapelanem generalnym Zakomu jest prymas Czech kardynał Dominik Duka OP.