Dzisiaj chcemy porozmawiać o Wiek sprawny. _Var1 to temat, który w ostatnim czasie zyskał na znaczeniu, wywołując debaty i wzbudzając zainteresowanie w różnych sektorach społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Wiek sprawny przyciągnął uwagę ekspertów, naukowców, a nawet ogółu społeczeństwa, dzięki swojemu wpływowi i znaczeniu w różnych obszarach. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Wiek sprawny, badając jego historię, obecne znaczenie i implikacje, jakie ma na przyszłość. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na ten temat, aby przedstawić pełną i aktualną wizję tego ekscytującego tematu.
Wiek sprawny (także lata sprawne) – wiek, w którym w średniowiecznym polskim prawie zwyczajowym osiągano pełną zdolność do czynności prawnych. Zdaniem historyków wiek ten osiągano z chwilą ukończenia dwunastego (dla dziewcząt) lub piętnastego (dla chłopców) roku życia[1].
Osoba w tym wieku mogła samodzielnie zawrzeć ważny związek małżeński, dopełnić małżeństwo zawarte wcześniej bądź odstąpić od niego, testować i uczestniczyć w obrocie handlowym. Młody następca tronu mógł z chwilą osiągnięcia wieku sprawnego objąć samodzielne rządy lub kontrolę nad nadanym mu terytorium. W przypadku, kiedy prawowity władca umierał, zostawiając dziedzica przed osiągnięciem wieku sprawnego, rządy w zastępstwie najczęściej obejmował najwyższy dostojnik kościelny. W wielu przypadkach powoływano nad małoletnim lub małoletnimi konsens polegający na ustanowieniu tzw. opiekuna, którym zazwyczaj zostawał członek rodu panującego. W polskiej tradycji średniowiecznej przyszły następca tronu przed osiągnięciem dwunastego roku życia miał przydzielonego opiekuna-wychowawcę.
Według prawa kanonicznego za wiek sprawny do zawarcia małżeństwa uważano 12. rok życia. W Koronie od drugiej połowy XVI wieku za wiek sprawny uważano 15. rok życia dla chłopców i 12 lat dla dziewcząt.
Nazwa pochodzi od sprawności w posługiwaniu się bronią, a genezę ma w określeniu wieku dojrzałości do samodzielnego uczestnictwa w wojnie.