Wawrzynek główkowy

W tym artykule przyjrzymy się fascynującemu życiu Wawrzynek główkowy, którego dziedzictwo pozostawiło niezatarty ślad w historii. Od skromnych początków po najbardziej znaczące osiągnięcia Wawrzynek główkowy był źródłem inspiracji dla niezliczonych ludzi na całym świecie. Poprzez dogłębną analizę przeanalizujemy kluczowe momenty, które zdefiniowały życie Wawrzynek główkowy i ich wpływ nadal odbijają się echem dzisiaj. Od jego wkładu w _var2 po jego wpływ na _var3, ten artykuł ma na celu rzucić światło na znaczenie i znaczenie Wawrzynek główkowy w dzisiejszym świecie. Dołącz do nas w tej podróży, aby odkryć prawdziwą istotę Wawrzynek główkowy i jego miejsce w historii.

Wawrzynek główkowy
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

ślazowce

Rodzina

wawrzynkowate

Rodzaj

wawrzynek

Gatunek

wawrzynek główkowy

Nazwa systematyczna
Daphne cneorum L
Sp. pl. 1:357. 1753
Multimedia w Wikimedia Commons

Wawrzynek główkowy, wawrzynek główkowaty (Daphne cneorum L.) – gatunek krzewu należący do rodziny wawrzynkowatych. Występuje dziko w południowej i środkowej Europie[3]. W Polsce (gdzie osiąga północno-zachodnią granicę zasięgu) znaleźć go można na Wyżynie Lubelskiej, Wyżynie Sandomierskiej i w Kotlinie Sandomierskiej.

Morfologia

Kwiaty
Pąki kwiatowe
Liście
Pokrój
Niski, słabo rozgałęziony, zimozielony krzew lub krzewinka, wysokości 10–50 cm.
Pędy
Płożące, cienkie, szarobrunatne.
Liście
Ciemnozielone, od spodu sinozielone, lancetowate, długości 1–2 cm i szerokości 3–5 mm, skórzaste, całobrzegie, na szczycie ostro zakończone.
Kwiaty
Różowe lub białe, wonne, długości 1,3 cm, zebrane w szczytowych główkach po 5–10 sztuk.
Owoce
Żółtobrunatne pestkowce.

Biologia i ekologia

Kwitnie w maju i czerwcu. Ze względu na długą rurkę kwiaty są zapylane przez długopyszczkowe trzmiele i motyle. Siedlisko: widne bory sosnowe i zarośla, nasłonecznione stoki. Preferuje suche, jałowe, bogate w węglan wapnia gleby. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy Erico-Pinetea[4].

Roślina trująca: cała roślina jest trująca.

Zagrożenia i ochrona

Roślina objęta jest ścisłą ochroną gatunkową. Gatunek umieszczony na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[5] i na obszarze Polski uznany za gatunek narażony na wyginięcie (kategoria zagrożenia V). W wydaniu z 2016 roku otrzymał kategorię CR (krytycznie zagrożony)[6]. Znajduje się także w Polskiej czerwonej księdze roślin w kategorii CR (krytycznie zagrożony)[7].

Zastosowanie

Roślina ozdobna – chętnie sadzona w ogródkach skalnych. Wymaga słonecznego miejsca, stale wilgotnej i próchnicznej gleby. Rozmnaża się przez sadzonki lub przez odkłady. Źle znosi przesadzanie.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). .
  4. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  5. ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  6. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  7. ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.