W tym artykule zbadamy ekscytujący świat Walter Rzeszów i wszystkie związane z nim aspekty. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Walter Rzeszów to temat zasługujący na szczegółową i przemyślaną uwagę. Idąc tym tropem, przeanalizujemy jego znaczenie w różnych kontekstach, a także kontrowersje i debaty, które go otaczają. Przyjmując krytyczne i obiektywne podejście, zagłębimy się w Walter Rzeszów, aby zrozumieć jego znaczenie i dzisiejsze wyzwania. Ten artykuł niewątpliwie zapewni kompleksowy przegląd Walter Rzeszów i pozostawi czytelnikowi większe zrozumienie i uznanie dla tego tematu.
Pełna nazwa |
Klub Sportowy Walter Rzeszów |
---|---|
Data założenia | |
Państwo | |
Siedziba | |
Sekcje | |
piłka nożna, |
Walter Rzeszów – polski wielosekcyjny klub sportowy z siedzibą w Rzeszowie.
Pierwotnie klub nosił nazwę WKS Szturmowiec i działał w ramach KBW w Rzeszowie[1][2]. W 1948 został przydzielony do zrzeszenia klubów sportowych „Gwardia”, skupiające kluby, które zrzeszały zawodników powiązanych z funkcjonariuszami Milicji Obywatelskiej, Służby Bezpieczeństwa oraz oficerów i żołnierzy Wojsk Wewnętrznych[1][2][3]. Rzeszowski Walter skupiał funkcjonariuszy MO, SB oraz członków ORMO[4]. Później funkcjonował jako Walter Rzeszów[3]. W 1958 sportowcy jednostki WP w Rzeszowie i MSW zostali w Wojskowy Klub Sportowy „Walter” Rzeszów[5].
Wsparcia klubowi udzielali oficerowie: płk Jan Szwedyk, ppłk Aleksander Borysiewicz, mjr Jan Marzęcki[5]. Stanowisko prezesa sprawował płk Tadeusz Pisula[5]. W 1958 prezesem klubu był płk Tadeusz Pisula[1]. Wiceprezesem klubu był Onufry Półtorak[6].
Stadion Waltera istniał przy ulicy Mariana Langiewicza, odnowiono w 1958 z okazji jubileuszu klubu[5].
W 1972 klub obchodził jubileusz 25-lecia istnienia[4]. Główne uroczystości odbyły się 30 września 1972 w odremontowanej hali klubowej (prezesem klubu był wówczas płk Edward Kubrak)[7].
Z tym tematem związana jest kategoria:Barwy |
czerwono-białe-niebieskie[8] |
---|---|
Państwo |
Drużyna sekcji piłki nożnej w 1948 zdobyła mistrzostwo klasy B, a w 1949 wygrał klasę B[1]. Następnie Walter występował w klasie A i w 1952 pod kierunkiem trenera Edwarda Mikusińskiego uzyskał awans do ligi międzyokręgowej (III liga)[1]. Pod kierunkiem tego szkoleniowca drużyna zwyciężyła w sezonie III ligi okręgu rzeszowskiego edycji 1958[9][3]. Następnie Walter triumfował w eliminacjach do II ligi, po czym występował II lidze Grupie Południowej edycji 1959, zajmując ostatnie miejsce i został zdegradowany.
W sezonie 1968/1969 Walter wygrał ligę okręgową (czwarty poziom rozgrywkowy) i awansował do III ligi (Marian Zwoliński, Ludwik Melnarowicz i Edward Kohut, a kierownikiem sekcji kpt. Edward Nowicki)[10]. Następnie Walter grał w III lidze w sezonie 1969/1970 i został wówczas zdegradowany[11]. W sezonie 1972/1973 Walter triumfował w klasie okręgowej (czwarty poziom rozgrywkowy)[12]. Występował w III lidze edycji 1975/1976 (spadek).
Osobny artykuł: Z tym tematem związana jest kategoria:W klubie działały także inne sekcje, m.in. podnoszenia ciężarów[3], judo[3][13]. Obie drużyny trenowały w budynku byłego kina „Świt”[3]. Przed 1971 judocy Waltera pod kierunkiem trenera Jacka Jaworskiego dwukrotnie zwyciężyli w mistrzostwach okręgu krakowsko-rzeszowskiego[3].
Drużyna pięściarska w latach 1949/1950 rywalizowała o wejście do I ligi[5]. W 1953 zawodnik drużyny Stanisław Wisz zdobył tytuł mistrza Polski zrzeszenia[5]. Bokser Dobrosielski pięć razy zostawał mistrzem okręgu, potem został trenerem zespołu[5]. Sekcja bokserska została czasowo zlikwidowana, później reaktywowana[5]. W 1957 zdobyła mistrzostwo klasy A i awansowała do III ligi międzywojewódzkiej[5].
W sezonie 1952 drużyna żużlowa Gwardii (przed przekształceniem w Gwardię funkcjonowała jako RTKM) startowała w drużynowych mistrzostwach Polski maszyn przystosowanych. W 1954 sekcja Gwardii Rzeszów w hokeju na lodzie zdobyła tytuł wicemistrzowski w lidze okręgowej rzeszowskiej[14]. Ponadto działały sekcje strzelecka i narciarska[3]. Sekcja strzelecka w 1958 zdobyła mistrzostwo województwa rzeszowskiego[5]. Zawodnikiem był także pięcioboista nowoczesny Zbigniew Szuba[15].