Walenty Kratzer

W dzisiejszym świecie Walenty Kratzer stał się tematem coraz większego zainteresowania społeczeństwa. Wraz z szybkim rozwojem technologii znaczenie Walenty Kratzer zyskało wiodącą rolę w wielu aspektach codziennego życia. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę popularną, Walenty Kratzer był przedmiotem debat i analiz w różnych kręgach. W tym artykule zbadamy znaczenie Walenty Kratzer we współczesnym społeczeństwie, badając jego wpływ w różnych sferach i rolę w kształtowaniu przyszłości.

Walenty Kratzer
Data i miejsce urodzenia

ochrz. 9 lutego 1780
Kraków

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1855
Warszawa

Typ głosu

tenor

Zawód

śpiewak, dyrygent, kompozytor, pedagog

Walenty Kratzer, też Krattzer (ochrz. 9 lutego 1780 w Krakowie, zm. 24 kwietnia 1855 w Warszawie)[1] – polski śpiewak operowy (tenor), dyrygent, kompozytor i pedagog.

Życiorys

Syn Franciszka Ksawerego, muzyka i kantora katedry na Wawelu, i Wiktorii z Włodkiewiczów[2]. Brat Kazimierza, Pawła i Magdaleny[3].

Nauki pobierał u swego ojca. Początkowo śpiewał w kapeli katedralnej w Krakowie. W 1814 przeniósł się do Warszawy[2]. Od 1817 pracował jako nauczyciel śpiewu. Od 1830 profesor śpiewu przy Uniwersytecie Warszawskim. Od 1837 dyrektor chórów przy teatrze warszawskim. Wykształcił wielu przyszłych kompozytorów, m.in. Kazimierza Juliana Kratzera – swego bratanka.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[2].

Kompozycje

Stworzył około 50 wodewilów jednoaktowych, m.in.:

  • Antoni i Antosia (1830)
  • Małżeństwo chybione (1831)
  • Pierwsza miłość czyli Wspomnienia miłości (1831)
  • Pokoik Zuzi (1831)
  • Lokaj w zalotach (1832)
  • Mąż mimo wiedzy (1833)
  • Schadzka czyli Pasztet z węgorza (1834)

Życie prywatne

W 1802 ożenił się z Marianną Lipowiczówną[3]. Mieli pięcioro dzieci[3].

Przypisy

  1. ↑ Tadeusz Przybylski, Kratzer Walenty, Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 5 KLŁ część biograficzna, Kraków: PWM, 1997, s. 187, ISBN 83-224-3303-4.
  2. ↑ a b c Stanisław Szenic: Cmentarz Powązkowski 1851–1890. Zmarli i ich rodziny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1982, s. 62. ISBN 83-06-00465-5.
  3. ↑ a b c Stanisław Szenic: Cmentarz Powązkowski 1851–1890. Zmarli i ich rodziny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1982, s. 63. ISBN 83-06-00465-5.

Bibliografia

  • Encyklopedia Powszechna Orgelbranda 28-tomowa (1862-1869), tom 16, s. 41.
  • "Encyklopedia RMF-Classic"

Linki zewnętrzne