Władysław Koziebrodzki

Problem Władysław Koziebrodzki to problem, który ostatnio przykuł uwagę wielu osób. Jego znaczenie i wpływ na różne aspekty życia codziennego sprawiają, że jest to temat cieszący się powszechnym zainteresowaniem. Od jego powstania po przyszłe implikacje, Władysław Koziebrodzki wywołał debaty, dyskusje i analizy w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystkie aspekty związane z Władysław Koziebrodzki, przeanalizujemy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo i zastanowimy się nad jego możliwym rozwojem w przyszłości. Dołącz do nas w tej podróży odkrywania i dociekania wokół Władysław Koziebrodzki.

Władysław Koziebrodzki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1839
Kołodziejówka

Data i miejsce śmierci

13 lutego 1893
Chłopice

poseł do Sejmu Krajowego Galicji
Okres

od 1877
do 1893

Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Koziebrodzki herbu Jastrzębiec, pseudonim Juliusz Bolesta (ur. 29 czerwca 1839 r. w Kołodziejówce koło Tarnopola, zm. 13 lutego 1893 w Chłopicach[1]) – polski pisarz, poseł do Sejmu Krajowego Galicji IV, V i VI kadencji (1877-1893), hrabia, właściciel dóbr Chłopice. Był również posłem do austriackiej Rady Państwa, a także działaczem społecznym, alpinistą i prezesem Towarzystwa Tatrzańskiego[1].

Życiorys

Był synem Adama i Matyldy Zagórskiej. W 1857 ukończył Instytut Techniczny w Krakowie będąc równocześnie wolnym słuchaczem UJ. Już w latach 60. XIX wieku uczestniczył w wycieczkach po Tatrach. W 1861 r. był gościem rodziny Homolacsów w Kuźnicach. Brał wówczas udział w wyprawie przez Zawrat, Zawory, Koprową Przełęcz i Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem, podczas której polowano na kozice. Koziebrodzki wspomnienie z polowania umieścił w „Kłosach” (nr 526-528/1875) w artykule Polowanie na kozice w Tatrach) – optował w nim za ochroną kozic przed kłusownikami[1].

W Alpach po raz pierwszy był w 1862. Wszedł wówczas jako pierwszy Polak na Jungfrau[2] i próbował, wraz z Mieczysławem Reyem oraz dwoma Francuzami, zdobyć Mont Blanc (z powodu niepogody zawrócili spod Grand Plateau). W latach 1863–1864 walczył w powstaniu styczniowym, po którym na krótko został uwięziony przez władze austriackie. Po opuszczeniu więzienia tarnowskiego udał się na emigrację do Szwajcarii i do r. 1866 mieszkał w Nyon, studiując nauki społeczne, spędził też dużo czasu w górach – zarówno wspinając się, jak i polując na kozice[1]. W 1865 pod pseudonimem Juliusz Bolesta opublikował broszurę Być albo nie być, w której, analizując niepowodzenia polskich zrywów niepodległościowych, za główną tego przyczynę uznał bierność szerokich mas narodu. Prawdopodobnie w początkach 1867 powrócił do Galicji, bo w latach 1868–1871 dzierżawił majątek Ludwinów pod Krakowem, organizował w nim wieczory dla krakowskiego środowiska artystyczno-literackiego.

26 stycznia 1877 z okręgu wielkiej własności obwodu tarnowskiego w wyborach uzupełniających wszedł jako poseł do Sejmu Krajowego. Wiele wystąpień poświęcił szkolnictwu rolniczemu. Zwracał uwagę na potrzebę rozwoju szkół ludowych i technicznych. W 1889 przeprowadził wniosek w sprawie zbadania stanu uzdrowisk galicyjskich celem opracowania statutu uzdrowiskowego. W latach 1891–1893 sprawował mandat deputowanego do Rady Państwa (VIII kadencja) z okręgu gmin wiejskich Jarosław–Cieszanów. Był członkiem, a następnie prezesem Rady Powiatowej w Jarosławiu, członkiem Zarządu Macierzy Polskiej i Towarzystwa Oświaty Ludowej we Lwowie, Członek i działacz Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, jego wiceprezes (28 czerwca 1891 -13 czerwca 1893)[3] a także prezes oddziału jarosławskiego GTG.

W latach 1891–1893 aktywnie pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Tatrzańskiego. Dbał wtedy o budowę nowych ulic w Zakopanem i dróg u podnóży gór. Występował w Sejmie i Radzie Państwa w obronie praw Polski w kwestii sporu o Morskie Oko[1]. Od 16 sierpnia 1877 był żonaty z Emilią z Głogowskich (1853–1883). Po ślubie nabył wieś Chłopice pod Jarosławiem. Kilka lat spędził w uzdrowiskach zagranicznych, próbując ratować zdrowie żony (1880–1883, Mentona, Merano). Zmarł po długotrwałej i ciężkiej chorobie w Chłopicach, tam też został pochowany. Pozostawił córki: Annę (ur. 1878) oraz Ewę Anielę (ur. 1879), żonę Władysława Dzieduszyckiego.

Twórczość literacka

Był autorem utworów dramatycznych, głównie krótkich komedii cenionych przez teatry amatorskie:

  • Po śliskiej drodze (1867)
  • Zawierucha (1867)
  • Hrabia Marian (1869)
  • Po ślubie (1870)
  • W jesieni (1872)
  • Miłe złego początki (1874)
  • Stryj przyjechał (1879)
  • U doktora (1892)
  • Nauczycielka (wyst. 1892)
  • Zazdrośni (wyst. 1892)

oraz powieści pt. Pierwszy karnawał Ireny opublikowanej w "Tygodniku Romansów i Powieści" (1879)[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  2. ↑ Jan Staszel: Chronologiczny wykaz ważniejszych polskich osiągnięć w górach Europy. III. Alpy, w: „Na szczytach gór Europy” („W skałach i lodach świata” t. I), red. Kazimierz Saysse-Tobiczyk, Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1959, s. 373-377
  3. ↑ Szematyzm Królestwa Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim na rok 1891, s. 636; 1892, s. 637; 1893, s. 637.
  4. ↑ Anna Polakowska, Koziebrodzki Władysław, Literatura polska : przewodnik encyklopedyczny. T 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 486.

Bibliografia

Linki zewnętrzne