W tym artykule poruszymy kwestię Victor Boin, która w ostatnim czasie stała się bardzo istotna. Victor Boin to temat, który wpływa na dużą liczbę osób w różnych obszarach życia, czy to zawodowego, osobistego, społecznego czy kulturalnego. W tym artykule zbadane zostaną różne aspekty związane z Victor Boin, od jego pochodzenia i ewolucji po możliwe przyszłe implikacje. Zostaną także przeanalizowane różne perspektywy i opinie na ten temat, w celu przedstawienia kompletnej i wzbogacającej wizji tego tematu, który jest niezwykle interesujący dla dzisiejszego społeczeństwa.
![]() | ||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1886 | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
31 marca 1974 | |||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||
![]() |
Victor Charles Gustave Boin (ur. 28 lutego 1886 w Brukseli, zm. 31 marca 1974 tamże) – belgijski pływak, piłkarz wodny i szermierz, trzykrotny medalista olimpijski.
Podczas I wojny światowej służył w armii belgijskiej, a następnie w Belgijskich Siłach Powietrznych. Był m.in. pilotem samolotu królowej Belgów Elżbiety[1].
Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1908 roku zdobył srebrny medal w piłce wodnej[2]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie w tej samej konkurencji zajął trzecie miejsce[3]. Wystąpił tam także w turnieju szpady indywidualnej, w której zajął czwarte miejsce. W rundzie finałowej wygrał cztery z siedmiu pojedynków[4]. Następnie wspólnie z Josephem De Craeckerem, Paulem Anspachem, Félixem d’Alviellą, Léonem Tomem, Ernestem Geversem i Philippe'em de Beaulieu zdobył srebrny medal w szpadzie drużynowej na igrzyskach olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku[5]. W turnieju indywidualnym odpadł w ćwierćfinałach[6]. Znalazł się także w kadrze Belgii na turniej szpady drużynowej podczas igrzysk olimpijskich w Paryżu w 1924 roku, jednak ostatecznie nie wystartował.
W 1920 jako pierwszy olimpijczyk w historii składał ślubowanie olimpijskie w imieniu zawodników[7]. Był też chorążym reprezentacji Belgii[8].
W 1933 został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski[9].
W latach 1955–1965 był przewodniczącym Belgijskiego Komitetu Olimpijskiego[10].