Victor Boin

W tym artykule poruszymy kwestię Victor Boin, która w ostatnim czasie stała się bardzo istotna. Victor Boin to temat, który wpływa na dużą liczbę osób w różnych obszarach życia, czy to zawodowego, osobistego, społecznego czy kulturalnego. W tym artykule zbadane zostaną różne aspekty związane z Victor Boin, od jego pochodzenia i ewolucji po możliwe przyszłe implikacje. Zostaną także przeanalizowane różne perspektywy i opinie na ten temat, w celu przedstawienia kompletnej i wzbogacającej wizji tego tematu, który jest niezwykle interesujący dla dzisiejszego społeczeństwa.

Victor Boin
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1886
Bruksela

Data i miejsce śmierci

31 marca 1974
Bruksela

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Belgia
Igrzyska olimpijskie
srebro Londyn 1908 piłka wodna
turniej mężczyzn
srebro Antwerpia 1920 szermierka
szpada druż.
brąz Sztokholm 1912 piłka wodna
turniej mężczyzn
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Victor Charles Gustave Boin (ur. 28 lutego 1886 w Brukseli, zm. 31 marca 1974 tamże) – belgijski pływak, piłkarz wodny i szermierz, trzykrotny medalista olimpijski.

Podczas I wojny światowej służył w armii belgijskiej, a następnie w Belgijskich Siłach Powietrznych. Był m.in. pilotem samolotu królowej Belgów Elżbiety[1].

Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1908 roku zdobył srebrny medal w piłce wodnej[2]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie w tej samej konkurencji zajął trzecie miejsce[3]. Wystąpił tam także w turnieju szpady indywidualnej, w której zajął czwarte miejsce. W rundzie finałowej wygrał cztery z siedmiu pojedynków[4]. Następnie wspólnie z Josephem De Craeckerem, Paulem Anspachem, Félixem d’Alviellą, Léonem Tomem, Ernestem Geversem i Philippe'em de Beaulieu zdobył srebrny medal w szpadzie drużynowej na igrzyskach olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku[5]. W turnieju indywidualnym odpadł w ćwierćfinałach[6]. Znalazł się także w kadrze Belgii na turniej szpady drużynowej podczas igrzysk olimpijskich w Paryżu w 1924 roku, jednak ostatecznie nie wystartował.

W 1920 jako pierwszy olimpijczyk w historii składał ślubowanie olimpijskie w imieniu zawodników[7]. Był też chorążym reprezentacji Belgii[8].

W 1933 został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski[9].

W latach 1955–1965 był przewodniczącym Belgijskiego Komitetu Olimpijskiego[10].

Przypisy

Linki zewnętrzne