Urszula Sipińska

Dzisiaj chcę porozmawiać o Urszula Sipińska. Temat ten jest dziś niezwykle aktualny, ponieważ ma znaczący wpływ na życie ludzi. Od lat Urszula Sipińska jest przedmiotem debat i analiz, wywołując podzielone opinie wśród ekspertów i ogółu społeczeństwa. Z tego powodu uważam za ważne głębsze zgłębienie tego tematu, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i możliwe konsekwencje w różnych obszarach. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i dowodom związanym ze zmienną Urszula Sipińska, aby zapewnić kompleksowy obraz jego zakresu i znaczenia.

Urszula Sipińska
Ilustracja
Imię i nazwisko

Urszula Aleksandra Sipińska-Konrad[a]

Data i miejsce urodzenia

19 września 1947
Poznań

Gatunki

pop, country

Zawód

piosenkarka, kompozytorka, pianistka

Aktywność

1965–1992

Wydawnictwo

Pronit, Wifon, Polskie Nagrania „Muza”

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Urszula Aleksandra Sipińska-Konrad[a] (ur. 19 września 1947 w Poznaniu) – polska piosenkarka, kompozytorka, pianistka, architektka wnętrz, autorka tekstów, pisarka, publicystka.

Karierę muzyczną rozpoczęła w latach 60. Występowała na estradach całego świata, zdobywała liczne nagrody w kraju i za granicą[1]. W trakcie kariery zagrała ponad 2 tys. recitali estradowych w kraju i za granicą, m.in. w Kanadzie, USA, Niemczech, Hiszpanii, w całym bloku wschodnim, Wielkiej Brytanii, Japonii, Meksyku i na Kubie. Do jej największych przebojów należą utwory: „Mam cudownych rodziców”, „To był świat w zupełnie starym stylu”, „Szalala, zabawa trwa”, „Chcę wyjechać na wieś”, „Komu weselne dzieci”, „Zapomniałam” i „Są takie dni w tygodniu”.

Życiorys

Jest córką Franciszka Sipińskiego[2]. Urodziła się i dorastała na poznańskiej Wildzie razem ze starszą siostrą Elżbietą i młodszym bratem Stanisławem[3][4]. Wychowała się w inteligenckiej rodzinie o muzycznych zainteresowaniach[5]. Ukończyła klasę fortepianu w Wielkopolskim Studium Muzycznym[6]. Uczyła się w liceum im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu[7]. W 1972 została absolwentką Wydziału Architektury Wnętrz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu[8], uzyskując dyplom magistra sztuk pięknych z wynikiem bardzo dobrym[9].

W okresie licealnym założyła żeński zespół wokalny, z którym występowała na akademiach w różnych szkołach[10]. W 1965 zadebiutowała na estradzie występem na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie[11]. W latach 1965—1967 współpracowała ze Studenckim Teatrem „Nurt” w Poznaniu[12]. W 1967 wystąpiła na 5. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu z utworem „Zapomniałam” (napisanym z siostrą)[13], który stał się przebojem w Polsce[14][15]. W 1968 wystąpiła w programie Małżeństwo doskonałe Jacka Fedorowicza i Jerzego Gruzy[16], a za wykonanie piosenki „Po ten kwiat czerwony” z repertuaru zespołu No To Co zdobyła pierwszą nagrodę na festiwalu sopockim[13]. Po sukcesach festiwalowych odrzuciła propozycję m.in. występów w programie Karela Gotta oraz półrocznego kontraktu w Friedrich Stadt Pallast, woląc skupić się na studiach[17]. Odbyła trasę koncertową po ZSRR[18]. Została matką chrzestną statku „Zakarpacie”, a relację ze chrztu wyemitowano w Kronice Filmowej[19]. W 1970 zajęła trzecie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie i otrzymała nagrodę publiczności na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie[20]. W 1971 nakładem wydawnictwa Pronit wydała album długogrający, zatytułowaną po prostu Urszula Sipińska. W następnym roku dzięki piosence „Bright Days Will Come” zdobyła główną nagrodę i nagrodę za interpretację na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki im. Augustina Lary w Meksyku[20][21]. Odbyła także trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie[20] Za utwór „Jaka jesteś Mario” otrzymała nagrodę na 10. KFPP w Opolu, na którym wylansowała także przebój „To był świat w zupełnie starym stylu”[9]. Wszystkie trzy piosenki umieściła na albumie pt. Bright Days Will Come, który wydała w 1973. W tym samym roku wystąpiła w programie telewizyjnym Nareszcie razem z Marylą Rodowicz, która określana była w mediach jako jej główna rywalka muzyczna[22]. Wystąpiła również na Międzynarodowych Targach Płyt i Wydawnictw Muzycznych MIDEM w Cannes i zdobyła nagrodę główną na „World Popular Song Festival” w Tokio[20][23].

W 1975 wydała album pt. Zabaw się w mój świat, który promowała przebojem „Komu weselne dzieci” ze słowami Agnieszki Osieckiej. W tym czasie za utwór „Wołaniem wołam cię” otrzymała trzecią nagrodę w Palma de Mallorca[24]. Zdobyła także nagrodę publiczności na 13. KFPP w Opolu. Wystąpiła również na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[25]. Wylansowała piosenki „Chłopak z drewna” i „Za wolno płynie czas”. W 1979, reprezentując Polskę z utworem „Pamiętam nas”, zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu w Portoryko[26]. W 1980 wydała album pt. Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film, na który złożyły się dwa różne programy na oddzielnych stronach krążka. W następnym roku wydała album pt. W podróży[27], na którym umieściła materiał utrzymany w stylu country. Również na początku lat 80. odbyła kolejną trasę koncertową po ZSRR[28].

22 października 1982 w okolicach Bernau bei Berlin uległa wypadkowi samochodowemu (w auto kierowane przez jej męża uderzyła łada prowadzona przez personel szpitalny), który niemal zakończył się jej kalectwem (miała rozszarpane ścięgna krzyżowe i boczne)[4][29]. W 1986 powróciła na rynek fonograficzny kasetą magnetofonową, zatytułowaną po prostu Urszula Sipińska z 10 premierowymi utworami, z których dwa – „Mam tylko ciebie” i „Szalala zabawa trwa” — trafiły również na jej kolejny album. W 1988 wydała przebój „Mam cudownych rodziców”, z którym (na zaproszenie Wojciecha Młynarskiego) wystąpiła na 25. KFPP w Opolu[30]. W tym samym roku wydała album pt. Nie zapomniałam...[30], na którym umieściła m.in. przebój „Gdzie ten świat 60-tych lat”. Była również jurorką na 25. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, na którym dała również swój ostatni występ w karierze estradowej[31].

Z początkiem lat 90. rozstała się z estradą, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami o zakończeniu kariery po skończeniu 40. roku życia[32]. Do rezygnacji z dalszej pracy piosenkarskiej przyczyniło się także pojawienie się nowych trendów w show-biznesie w okolicznościach transformacji ustrojowej w latach 90., które dotknęły także branżę artystyczną w Polsce[9][33]. W 1992 wydała jedynie bożonarodzeniową płytę pt. Białe święta.

Po zakończeniu kariery estradowej powróciła do swojego wyuczonego zawodu architekta wnętrz i otworzyła w Poznaniu własne studia – najpierw studio projektowe „U.S. Style” w Poznaniu (1991)[34], a następnie – Studio Wyposażenia Wnętrz w Poznaniu (2000)[8]. Zaprojektowała m.in. wnętrze Collegium Polonicum w Słubicach, Centrum Prasowego Międzynarodowych Targów Poznańskich, a także licznych banków, supermarketów i hoteli[35][36]. W 1991 została członkiem założycielem "Światowej Fundacji Kobiet Sukcesu" ("The World Fundation of Successful Women") przy IBC w Cambridge w Anglii.

W latach 1993–1994 publikowała cykl wywiadów pt. „Rozmowy przyjacielskie” w „Gazetą Poznańską”[37]. W latach 1997–1998 felietony dla tygodnika „Wprost” o kondycji polskiej piosenki[38]. W latach 2003–2004 ponownie publikowała w „Gazecie Poznańskiej”, tym razem cykl szkiców autobiograficznych pt. „Bez makijażu”[37]. W 2005 wydała książkę autobiograficzną pt. Hodowcy lalek, w której opisała historię swojej kariery w czasach PRL-u. W ramach promocji książki powróciła do telewizji, goszcząc w programie Wideoteka dorosłego człowieka[39]. W 2010 wydała drugą książkę autobiograficzną pt. Gdybym była aniołem. Historie prawdziwe, dziwne, śmieszne.

Została członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi[40] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015[41]. W 2023 otrzymała od Rady Miasta Poznania odznaczenie „Zasłużony dla Miasta Poznania” w uznaniu „dla wieloletniej pracy i osiągnięć artystycznych”[42].

Życie prywatne

Przez dwa lata była związana z piosenkarzem Sewerynem Krajewskim[43][44]. Przez siedem lat jej mężem był dziennikarz radiowy Janusz Hojan[45]. Po rozwodzie wyszła za muzyka i kompozytora Jerzego Konrada, współzałożyciela zespołu „Ergo Band”[12]. Jest bezdzietna[46].

Ważniejsze nagrody i wyróżnienia

1968 - Nagroda główna na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w Dniu Międzynarodowym

1969 - Srebrny "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"

1970 - Pierwszy z tego cyklu w Polsce tytuł Miss Obiektywu na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu

1970 - Nagroda publiczności na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie

1972 - II nagroda na Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie

1972 - Grand Prix na Światowym Festiwalu Piosenki Augostina Lary w Meksyku

1972 - Złoty "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"

1973 - I nagroda na Światowym Festiwalu Piosenki w Tokio

1973 - Srebrny "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"

1973 - Przyznanie Złotej Płyty

1975 - III nagroda na Festiwalu Piosenki w Majorce

1979 - II nagroda na Światowym Festiwalu Piosenki w Puerto Rico

1989 - Honorowa Złota Płyta za całokształt twórczości

Ponadto wielokrotny tytuł "Wokalistki roku" w różnych plebiscytach.

Dyskografia

Albumy studyjne

Kompilacje

  • 1995: Zapomniałam...? The Best of Urszula Sipińska
  • 1997: Antologia vol. 1
  • 1997: Antologia vol. 2
  • 1997: Antologia vol. 3 - Ballady
  • 1999: Są takie dni w tygodniu - Złota kolekcja
  • 2000: Przystanek mojej młodości
  • 2003: Wołaniem wołam cię - Perły
  • 2006: Nie zapomniałam... Platynowa kolekcja
  • 2016: Najcichsza pani

Single

  • 1971: Razem z moim psem/Po prostu noc
  • 1971: Nim zakwitnie tysiąc róż/Pojedziemy do Krakowa
  • 1972: Urodzajny rok/Wiem, że w okienku
  • 1972: Najlepiej wiosną
  • 1973: Bright Days Will Come/The Memory
  • 1974: Moja mama grała mi/Fortepian w rzece
  • 1974: So weh'/Hab mich doch lieb
  • 1975: Komu weselne dzieci/Zabaw się w mój świat
  • 1979: Limit czasu, czyli czy nas jeszcze pamiętasz/Wypożyczalnia snów
  • 1979: Pamiętam nas/Płynąć
  • 1980: Trochę żal szalonych lat/Tamten walc
  • 1981: Chcę wyjechać na wieś/Najcichsza pani

Notowane utwory

Rok Tytuł NS
[47] 		TLP
[48] 		PR I
[49]
1973 "Rafael" 2 — —
"To był świat w zupełnie starym stylu" 7 — —
1974 "Komu weselne dzieci" 2 — —
1976 "Chłopak z drewna" 10 — —
"Świat moich kilku lat" 4 — —
1978 "Płynąć" 4 — —
1980 "Są takie dni w tygodniu" 5 — —
"Znowu dziś jestem w podróży" 10 — —
1983 "Buty lilaróż" — 8 —
1985 "Moje, twoje, moje" — 6 —
"Program 85" — 4 —
1986 "Szalala, zabawa trwa" — 4 9
"Mam tylko ciebie" — — 1
1987 "Nie mów mi, że kochasz" — — 7
"Gdzie ten świat 60-tych lat" — — 10
1988 "Miękko i czule" — — 5
"Znowu Arka Noego" — — 10
"Mam cudownych rodziców" — — 4
"Nie zapomniałam" — — 7
1989 "Za krótkie życie" — — 5
"Przystanek mojej młodości" — — 4

Uwagi

  1. ↑ a b Na stronie internetowej ZAiKS (online.zaiks.org.pl) w wyszukiwarce utworów U. Sipińskiej.

Przypisy

  1. ↑ Sipińska, Urszula , Biblioteka Polskiej Piosenki (pol.).
  2. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 15.
  3. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 30.
  4. ↑ a b Urszula Sipińska , usipinska.blogspot.com (pol.).
  5. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 32, 34.
  6. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 157.
  7. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 7.
  8. ↑ a b Sipińska 2010 ↓, s. 219
  9. ↑ a b c Sylwia Gawłowska: Festiwalowe podium. Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu 1963–2017 we wspomnieniach artystów. 2018, s. 25–26. ISBN 978-83-938344-7-1.
  10. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 34.
  11. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 34–35.
  12. ↑ a b Sipińska 2010 ↓, s. 155
  13. ↑ a b Marian Butrym: Dola idola. Młodzieżowa Agenja Wydawnicza, 1985, s. 114. ISBN 83-203-2029-1.
  14. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 13–14, 16.
  15. ↑ Urszula Sipińska: „To były kompletnie pokręcone czasy” , Polskie Radio, 22 września 2010 (pol.).
  16. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 31.
  17. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 47.
  18. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 59–63.
  19. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 69–71.
  20. ↑ a b c d Marian Butrym: Dola idola. Młodzieżowa Agenja Wydawnicza, 1985, s. 115. ISBN 83-203-2029-1.
  21. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 86–91.
  22. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 36–37.
  23. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 17, 105.
  24. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 105.
  25. ↑ XI Festiwal Piosenki Radzieckiej, Zielona Góra, 11-14 czerwca 1975, b.n.s.
  26. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 103–104–105.
  27. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 158–159.
  28. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 137–143.
  29. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 162–165.
  30. ↑ a b Sipińska 2005 ↓, s. 170.
  31. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 170–171.
  32. ↑ Megagwiazda: Urszula Sipińska , TVN, 27 lutego 2011 (pol.).
  33. ↑ TVP, Gwiazdozbiór TVP Rozrywka, 31 grudnia 2017.
  34. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 48.
  35. ↑ Małgorzata Szafarz, Urszula Sipińska, śpiewający architekt , Money.pl, 16 października 2006 (pol.).
  36. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 39, 166.
  37. ↑ a b Sipińska 2005 ↓, s. 194.
  38. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 170, 194.
  39. ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 40–41.
  40. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego , onet.pl, 16 maja 2010 .
  41. ↑ Barbara Sowa, Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista , Dziennik.pl, 16 marca 2015 .
  42. ↑ Uchwała Nr LXXXIV/1558/VIII/2023 Rady Miasta Poznania z dnia 06-06-2023 w sprawie nadania tytułu Zasłużony dla Miasta Poznania Pani Urszuli Sipińskiej. bip.poznan.pl, 2023-06-06. . (pol.).
  43. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 64–65.
  44. ↑ Urszula Sipińska i Seweryn Krajewski. Ślub, którego nie było, ale romans był - Kobieta , onet.pl (pol.).
  45. ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 116–118.
  46. ↑ Co dziś robi Urszula Sipińska? Jej obecna profesja nie ma nic wspólnego z muzyką... , viva.pl, 19 września 2020 .
  47. ↑ Lista Przebojów "Non Stopu". www.forum.lp3.pl. .
  48. ↑ Telewizyjna Lista Przebojów. www.forum.lp3.pl. .
  49. ↑ Radiowa Lista Przebojów Programu I. www.forum.lp3.pl. .

Bibliografia

  • Urszula Sipińska: Hodowcy lalek. Jan Grzegorczyk (red.). Zysk i S-ka, 2005. ISBN 83-7298-799-8.
  • Urszula Sipińska: Gdybym była aniołem. Jan Grzegorczyk (red.). Poznań: Zysk i S-ka, 2010. ISBN 978-83-7506-592-3.

Linki zewnętrzne

Zwycięzcy festiwalu piosenki w Sopocie
1961–1969
1970–1979
1980–1989
1990–1998
2005–2009
2012–