U-511
W dzisiejszym świecie U-511 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Jego wpływ i zakres są na tyle znaczące, że nie mogą pozostać niezauważone w żadnym obszarze. Od pola akademickiego, przez świat pracy, aż po sferę osobistą, U-511 budzi ogromne zainteresowanie i dyskusję. Gdy zagłębimy się w ten temat, zdamy sobie sprawę ze znaczenia, jakie ma ono w dzisiejszym społeczeństwie i jak jego wpływ wzrastał z biegiem czasu. Ponadto zbadamy jego implikacje, wyzwania i potencjalne rozwiązania, aby dokładnie zrozumieć to zjawisko i jego konsekwencje w naszym codziennym życiu.
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Deutsche Werft AG, Hamburg |
| Położenie stępki |
21 lutego 1941 |
| Wodowanie |
22 września 1941 |
 Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
U-511 |
| Wejście do służby |
8 grudnia 1941 |
| Wycofanie ze służby |
1943 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Nazwa |
RO 500 |
| Wejście do służby |
1943 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
na powierzchni 1120 t |
| Długość |
76,7 m |
| Szerokość |
6,7 m |
| Napęd | |
| na powierzchni:dwa silniki wysokoprężne o mocy 2200 KM w zanurzeniu dwa silniki elektryczne o mocy 500 KM | |
| Prędkość |
na powierzchni 18 w. |
| Zasięg |
na powierzchni 8850 Mm przy 10 w. |
| Uzbrojenie | |
| 6 wyrzutni torped 533 mm działo 105 mm 2 działa 37 mm plot. | |
| Załoga |
44 |
U-511 – niemiecki okręt podwodny typu IX C z okresu II wojny światowej. W 1943 roku został sprzedany i wcielony do marynarki japońskiej pod oznaczeniem RO 500.
Historia
Wcielony do służby w 4. Flotylli Szkolnej celem treningu i zgrania załogi pod dowództwem Kptlt. Friedricha Steinhoffa. Pod koniec maja 1942 roku przekazano go do dyspozycji Wernhera von Brauna celem przeprowadzenia eksperymentów z wystrzeliwaniem pocisków rakietowych z zanurzonego okrętu podwodnego. Wybór U-511 nie był przypadkowy – bratem dowódcy był dr Ernst Steinhoff, naukowiec pracujący w ośrodku w Peenemünde. Na pokładzie okrętu zainstalowano kratownicowe prowadnice pocisków 30-cm Wurfkörper Spreng. Próby okazały się udane, zdołano wystrzelić rakiety z głębokości 12 m. Brak możliwości skutecznego celowania uniemożliwiał jednak wykorzystanie broni przeciwko jednostkom pływającym, dodatkowym problemem okazało się znaczne ograniczenie sterowności okrętu. Zaniechano dalszych prób.
1 sierpnia 1942 roku U-511 został włączony do 10. Flotylli jako jednostka bojowa. Okręt odbył jeszcze dwa patrole bojowe pod dowództwem Steinhoffa, drugi z nich został przerwany z powodu choroby dowódcy. Po powrocie do Lorient przekazał on dowództwo Kptlt. Fritzowi Schneewindowi[1]. Po odbyciu jednego atlantyckiego rejsu otrzymał on rozkaz przeprowadzenia okrętu do Japonii celem przekazania go Cesarskiej Marynarce Wojennej[2]. U-511, pod kryptonimem „Marco Polo I”, 10 maja 1943 roku wypłynął w rejs do Penangu na Malajach, transportując dokumentację, materiały istotne dla japońskiego wysiłku wojennego oraz pasażerów: inżynierów i dygnitarzy. 22 maja na zachód od Freetown uzupełnił paliwo z „podwodnego zbiornikowca” U-460, 27 maja przekroczył równik, a 10 czerwca wpłynął na Ocean Indyjski. Tam zdołał zatopić dwa amerykańskie frachtowce typu Liberty, by w połowie lipca dotrzeć do Penangu[3].
Ostatni etap podróży – port Kure na wyspie Honsiu został osiągnięty 7 sierpnia, nie bez kłopotów m.in. ostrzelania przez statek z japońskiego konwoju. Oficjalne przekazanie okrętu sojusznikowi nastąpiło 16 września 1943 roku. Dokładne oględziny i próby morskie wykazały z punktu widzenia potrzeb Japończyków znaczne niedostatki okrętu: mały zasięg, niska prędkość podwodna, zawodne silniki Diesla, niewydajne instalacje wentylacyjne i chłodzące. Z tych powodów nie zdecydowali się na produkcję licencyjną U-Bootów tego typu. U-511, już jako RO 500, nie brał czynnego udziału w działaniach bojowych. Wykorzystywany w celach testowych i szkoleniowych, symulował na przykład podczas ćwiczeń aliancką jednostkę. Poddany we wrześniu 1945 roku w Maizuru wojskom amerykańskim, 30 listopada skreślony z listy floty, 30 kwietnia 1946 roku zatopiony przez okupantów na Morzu Japońskim[4].
Podczas służby w Kriegsmarine U-511 zatopił 5 statków o łącznej pojemności 41 373 BRT i uszkodził jeden (8 773 BRT).
Przypisy
- ↑ Steinhoff został potem dowódcą U-873.
- ↑ Miał to być element rozliczenia za dostawy strategicznych surowców, Japończycy zamierzali również przetestować i ewentualnie skopiować duży, oceaniczny okręt typu, jaki reprezentował U-511. W celach propagandowych przedstawiano to jednak jako „dar”.
- ↑ Port ten stał się później bazą dla grupy Monsun – niemieckich U-Bootów działających na Oceanie Indyjskim.
- ↑ Niemiecka załoga U-511 po przekazaniu okrętu i przeszkoleniu nowych użytkowników wyruszyła na pokładzie włoskiego frachtowca do Singapuru, a potem do Penangu, stając się później źródłem uzupełnień i obsługi dla stacjonujących tam U-Bootów. Pod koniec listopada 1943 roku Schneewind objął dowództwo U-183; zginął w kwietniu 1945 roku na Morzu Jawajskim po zatopieniu przez amerykański okręt podwodny USS „Besugo”.
Bibliografia
- Bob Hackett, Sander Kingsepp: HIJMS Submarine RO-500: Tabular Record of Movement. . (ang.).
- Lawrence Paterson: Szare wilki Hitlera: U-Booty na Oceanie Indyjskim. Gdańsk: Wyd. L&L, 2005. ISBN 83-88595-83-0.
- www.uboat.net: U-511. . (ang.).