Typy C i D (tramwaje w Monachium)
W tym artykule Typy C i D (tramwaje w Monachium) zostanie omówiony z multidyscyplinarnej i zaktualizowanej perspektywy, aby wyczerpująco przeanalizować i zrozumieć wszystkie aspekty związane z tym tematem. Odbędzie się podróż przez tło historyczne, różne aktualne teorie i podejścia, a także praktyczne i społeczne implikacje, jakie niesie ze sobą Typy C i D (tramwaje w Monachium). Będzie starała się przedstawić pełną i wyważoną wizję, która pozwoli czytelnikowi zdobyć wszechstronną wiedzę na temat tak aktualnego dzisiaj problemu.
 Tramwaj podtypu D 6.3 z 1911 r. | |
| Dane ogólne | |
| Kraj produkcji | |
|---|---|
| Producent | |
| Lata produkcji |
1910–1913 |
| Dane techniczne | |
| Liczba członów |
1 |
| Rozstaw wózków |
1435 mm |
Typy C i D – czwarta i piąta seria silnikowych wagonów tramwajowych eksploatowanych w niemieckim mieście Monachium.
Typ C
W latach 1910–1913 zakupiono 100 czteroosiowych wagonów silnikowych. Miały one wózki Maximum, ale ich nadwozia były dłuższe niż te w wagonach typu A i B. W przeciwieństwie do nich siedzenia w przedziale pasażerskim umieszczono przodem do kierunku jazdy[1][2]. Pierwotnie tramwaje typu C miały 24 miejsca siedzące i 25 miejsc stojących (po przebudowie 48 stojących). Każdy z wózków był napędzany przez jeden silnik o mocy 45 KM. W 1911 r. powstał prototypowy tramwaj D 1.6 nr 495[3].
Typ D
Wszystkie tramwaje typu C zmodernizowano w latach 1926–1931 na typ D[2]. Ich wygląd upodobniono do tramwajów nowszych typów E i F. Otrzymały one mocniejsze silniki o mocy 71 KM każdy. W latach 50. XX wieku pozostające w ruchu wagony poddano kolejnej modernizacji (wyposażono je m.in. w nowe pulpity motorniczego i nożycowe odbieraki prądu). Eksploatowano je na brygadach dodatkowych i na liniach specjalnych. W 1972 r. ostatnie tramwaje typu D wycofano z ruchu. Jeden tramwaj nr 426 sprzedano do muzeum tramwajów w Hanowerze, natomiast w Monachium do celów muzealnych zachowano tramwaj nr 490[1].
Przez długi czas wagony konne i parowe wykorzystywano jako doczepy, ale w 1910 r. rozpoczęto dostawy dwuosiowych wagonów doczepnych typu c. Serię 201 doczep dostarczono do Monachium w latach 1910–1913. Doczepy typu c były dwuosiowe. Ostatnie z nich odstawiono w 1959 r.[4]
Osobliwością był wagon nr 495 z 1911 r., który w 1928 r. przebudowano na Städtische Wanderbücherei München (Monachijską Wędrującą Bibliotekę) nr WB 24. Zmodyfikowany tramwaj kursował do 1970 r., a następnie trafił do muzeum w Hanowerze. W 2015 r. tramwaj odkupiło stowarzyszenie Freunde des Münchner Trambahnmuseums (Przyjaciele Monachijskiego Muzeum Tramwajów) i przetransportowało do Monachium. Od stycznia 2016 r. tramwaj znajduje się w muzeum MVG[5].
Przypisy
- ↑ a b 100 Jahre Münchner Straßenbahn. 1876–1976, Michael Schattenhofer, Neue Schriftenreihe des Stadtarchivs München, wyd. 2, t. 60, Stadtarchiv, 1976, s. 346–347, ISSN 0541-3303 (niem.).
- ↑ a b CTriebwagen und cBeiwagen , www.strassenbahn-muenchen.de .
- ↑ DTriebwagen und dBeiwagen , www.strassenbahn-muenchen.de .
- ↑ Albrecht Sappel, Claude Jeannmaire-dit-Quartier, Städtische Straßenbahn München, Villingen: Eisenbahn, 1978, s. 313 (niem.).
- ↑ Frederik Buchleitner, Wanderbüchereiwagen 24: Rückkehr in die Heimat nach 42 Jahren , Tramreport.de, 26 czerwca 2015 (niem.).
