W tym artykule zbadamy temat Thongsing Thammavong, temat, który wzbudził duże zainteresowanie współczesnego społeczeństwa. Thongsing Thammavong był przedmiotem debat i analiz w różnych obszarach, od kultury i polityki po naukę i technologię. Ta osoba/temat/data przyciągnęła uwagę milionów ludzi na całym świecie, wzbudzając zainteresowanie wykraczające poza granice geograficzne i kulturowe. Idąc tym tropem, zbadamy różne podejścia i perspektywy dotyczące Thongsing Thammavong, mając na celu zaoferowanie globalnej i wzbogacającej wizji w tej kwestii.
![]() | |
Data urodzenia | |
---|---|
Premier Laosu | |
Okres |
od 23 grudnia 2010 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego | |
Okres |
od 8 czerwca 2006 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Thongsing Thammavong (ur. 12 kwietnia 1944 w prowincji Houaphan) – laotański polityk, burmistrz Wientianu od 2002 do 2006, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego w latach 2006-2010, premier Laosu od 23 grudnia 2010 do 20 kwietnia 2016.
Thongsing Thammavong urodził się w 1944 w prowincji Houaphan. Ukończył studia z dziedziny zarządzania i nauk politycznych. W 1959 wstąpił do ruchu Pathet Lao. W późniejszym czasie został członkiem Laotańskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej. W latach 1963–1979 pracował jako nauczyciel, a następnie wicedyrektor szkoły w Xamneua i szef Biura Edukacji w dystrykcie Xiengkhor, a także dyrektor szkoły średniej w Sobxai i Nakhao w dystrykcie Viangxay. Był również zastępcą dyrektora generalnego Departamentu Kadr oraz Departamentu Szkoleń w Ministerstwie Edukacji[1].
W latach 1982–1988 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu ds. Prasy, Gazet i Radia oraz wicedyrektora ds. propagandy w Ministerstwie Kultury. Na początku lat 90. wszedł w skład Biura Politycznego Laotańskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej. Od 2002 do 2006 zajmował stanowisko burmistrza Wientianu. 8 czerwca 2006 został wybrany przewodniczącym Zgromadzenia Narodowego[1].
23 grudnia 2010 objął urząd premiera Laosu po rezygnacji ze stanowiska przez Bouasone'a Bouphavanha, który oficjalnie ustąpił z "przyczyn rodzinnych". Jego kandydatura została tego samego dnia jednogłośnie zaakceptowana przez wszystkich 101 członków parlamentu[2].