Terenci Moix

W tym artykule przyjrzymy się fascynującemu życiu Terenci Moix, którego doświadczenia pozostawiły niezatarty ślad w historii. Od skromnych początków po drogę do sławy Terenci Moix stawiał czoła wyzwaniom i triumfom, dzięki którym dla wielu stał się symbolem inspiracji. Na tych stronach odkryjemy najbardziej intymne szczegóły jego życia, jego wpływ na społeczeństwo i jego trwałe dziedzictwo. Przygotuj się na fascynującą podróż przez życie Terenci Moix i odkryj sekrety jego sukcesu.

Terenci Moix
Ray Soler
Ilustracja
Portret pisarza
Imię i nazwisko

Ramon Moix Messeguer

Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1942
Barcelona

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 2003
Barcelona

Narodowość

katalońska

Język

kataloński, hiszpański

Dziedzina sztuki

literatura

Terenci Moix (właśc. Ramon Moix Messeguer; ur. 5 stycznia 1942 w Barcelonie, zm. 2 kwietnia 2003 tamże) – hiszpański pisarz tworzący w języku katalońskim i hiszpańskim[1].

Kariera literacka

W wieku 14 lat rzucił szkołę i opuścił rodzinny dom[2]. Od 16 roku życia był uzależniony od papierosów[3]. W 1963 przeprowadził się do Paryża[4], w latach 1964-1966 mieszkał w Londynie[5]. Swoją pierwszą powieść, „Besaré tu cadáver”, opublikował w wieku 16 lat pod pseudonimem Ray Soler[6]. Popularność przyniosło mu dzieło „La torre dels vicis capitals”, za które otrzymał w 1967 roku nagrodę Víctor Català[5]. Rok później zdobył nagrodę Josepa Pla za „Onades sobre una roca deserta”[2]. W połowie lat 60. wrócił do Barcelony[2]. Dwukrotny laureat nagrody krytyków „Serra d’Or”: w 1970 wygrał za „El dia que va morir Marilyn”, a w 1973 za „Siro o la increada consciència de la raça”[7]. W 1971 za powieść „La increada consciència de la raça” zdobył nagrodę Prudenciego Bertrany[4]. W 1986 otrzymał Premio Planeta za książkę „No digas que fue un sueño”, która została sprzedana w milionie egzemplarzy[2]. W późniejszych latach inspirował swoje prace starożytnym Egiptem, np. „El sueño de Alejandria” (1988), „El amargo don de la Bellezza” (1996)[8] i „El arpista ciego” (2002)[2]. W latach 90. napisał swoją autobiografię w trzech tomach, zatytułowaną „El peso de la paja”[2]. Za satyryczną powieść „El sexe dels àngels” zdobył nagrodę Ramona Llulla w 1992 i Lletra d’Or w 1993[5].

Jego dzieła były tłumaczone na norweski, portugalski i francuski[9].

Dalsze losy

Zmarł 2 kwietnia 2003 w Barcelonie[6][8] na rozedmę płuc[2]. Jego szczątki zostały rozrzucone w Aleksandrii i Deir el-Medina[8].

Upamiętnienie

W 2005 zaczęto przyznawać nagrody literackie im. Terenciego Moixa[10], jednakże w 2014 zawieszono ich przyznawanie po śmierci siostry pisarza[11][12].

Życie prywatne

Był gejem[13] i ateistą[8]. Jego siostra Anna Maria (1947-2014) również była pisarką[14][15][16].

Przypisy

  1. ↑ Terenci Moix. biografiasyvidas.com. . (hiszp.).
  2. ↑ a b c d e f g Terenci Moix. theguardian.com, 2003-04-11. . (ang.).
  3. ↑ Terenci Moix, un "esclavo" del tabaco. lavanguardia.com, 2003-04-02. . (hiszp.).
  4. ↑ a b Terenci Moix. escriptors.cat. . (kat.).
  5. ↑ a b c Terenci Moix. Gran Enciclopèdia Catalana . enciclopedia.cat. . (kat.).
  6. ↑ a b Rosa Mora: Adiós a Terenci, el escritor más querido. elpais.com, 2003-04-03. . (hiszp.).
  7. ↑ PREMIS CRÍTICA «SERRA D'OR» DE LITERATURA I ASSAIG (plik do pobrania). gencat.cat. . (kat.).
  8. ↑ a b c d James Kirkup: Terenci Moix. independent.co.uk, 2003-04-07. . (ang.).
  9. ↑ Moix Messeguer, Terenci. lletrescatalanes.cat. . (kat.).
  10. ↑ Isabel Obiols: Julie Christie, Espert, Sampedro y Maalouf, Premios Terenci Moix. elpais.com, 2005-04-23. . (hiszp.).
  11. ↑ Els Premis Internacionals Terenci Moix no es donaran aquest any. elpuntavui.cat, 2014-06-20. . (kat.).
  12. ↑ Els Premis Internacionals Terenci Moix no es donaran aquest any. ara.cat, 2014-06-20. . (kat.).
  13. ↑ George E. Haggerty: Gay Histories and Cultures: An Encyclopedia. New York: Garland, 2000, s. 839. ISBN 978-0-8153-1880-4. (ang.).
  14. ↑ Muere Ana Maria Moix. lavanguardia.com, 2014-03-01. . (hiszp.).
  15. ↑ Mor als 66 anys Anna Maria Moix, la poeta de la Gauche Divine. ara.cat, 2014-03-01. . (kat.).
  16. ↑ Anna Maria Moix i Messeguer. Gran Enciclopèdia Catalana . enciclopedia.cat. . (kat.).

Linki zewnętrzne

Literatura dodatkowa