Tango (muzyka)
W tym artykule temat Tango (muzyka) zostanie omówiony z szerokiej i szczegółowej perspektywy. Poprzez wyczerpującą analizę zbadane zostaną różne aspekty związane ze Tango (muzyka), w tym jego pochodzenie, ewolucja i dzisiejsze znaczenie. Zbadane zostaną różne punkty widzenia, teorie i badania dotyczące Tango (muzyka), aby zapewnić kompleksową i wzbogacającą wizję tego tematu. Ponadto przeanalizowane zostaną konkretne przykłady i przypadki praktyczne, które ilustrują znaczenie i wpływ Tango (muzyka) w różnych kontekstach. Na koniec zostaną zaproponowane refleksje i wnioski, które zachęcą czytelników do pogłębienia zrozumienia i docenienia Tango (muzyka).
Tango – forma muzyczna na której opiera się taniec tango.
Zwykle w formie pieśni lub piosenki. W latach dwudziestych XX wieku podniesione z pieśni popularnej do rangi sztuki muzycznej. Metrum parzyste 2/4. Tempo powolne, o charakterze sentymentalno-nastrojowym [1][2].
Tanga znane w świecie:
- Gerardo Matos Rodríguez – La Cumparsita
- Ángel Villoldo – El Choclo,
- Edgaro Donato – A Media Luz
- Julio César Sanders – Adios muchachos
- José Padilla Sánchez – La Violetera (1915) i aranżacja Anselmo Aiety (1926)
- Jacob Gade – Jalousie
- Giuseppe Verdi – introdukcja do opery La Traviata
- Igor Strawinski – Tango na fortepian 1940, Tango na orkiestrę kameralną 1953
- Isaac Albéniz – tango z Suite española No.1 na fortepian, Op. 47, B. 71886
- Astor Piazzolla – wiele tang w okresie od 1959–1965.
- Carlos Gardel – wiele tang, w tym Por una cabeza
Tanga popularne w Polsce:
Tango milonga zostało spopularyzowane poza Polską pod tytułem Oh, Donna Clara.
Przypisy
- ↑ Habela 1968 ↓, s. 194.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 891-892.
Bibliografia
- Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).