Dziś chcemy zagłębić się w fascynujący świat Tadeusz Wittlin. Od niepamiętnych czasów Tadeusz Wittlin budzi zainteresowanie i ciekawość milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na sferę kulturową, Tadeusz Wittlin pozostawił niezatarty ślad w ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Tadeusz Wittlin jest tematem powszechnego zainteresowania, odnoszącym się zarówno do jego przeszłości, teraźniejszości, jak i przyszłości. Przygotuj się na zanurzenie się w ekscytującą podróż przez historię, aktualne wydarzenia i możliwości, jakie ma dla nas Tadeusz Wittlin.
Tadeusz Wittlin (ur. 19 czerwca 1909 w Warszawie, zm. 4 października 1998) – prawnik, pisarz, publicysta.
Po zdaniu w 1928 matury w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[1][2] studiował na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując osobne stopnie magisterskie z prawa (1932) i sztuki (1933)[3]. Zadebiutował w 1929 roku tomem poetyckim „Trasa na Parnas”. Od 1931 roku (jeszcze jako student) był współpracownikiem, a następnie zastępcą redaktora naczelnego tygodnika satyrycznego Cyrulik Warszawski, gdzie zamieszczał teksty pod pseudonimem „Tadzio – Tadzio”, „Teddy”. Był także autorem tekstów piosenek[4].
6 stycznia 1940 roku aresztowany przez Sowietów i wywieziony do obozu pracy w Workucie. Po zwolnieniu z łagru pod koniec 1941 wstąpił do armii Władysława Andersa, gdzie był animatorem kultury, i wraz z nią dotarł do Ziemi Świętej. Współpracował z wojskowym teatrem, z czasopismami i wydawnictwami 2. Korpusu: „Orłem Białym”, „Paradą”, „Zewem” oraz cywilną prasą polską ukazującą się w Jerozolimie (m.in. „W drodze”) i Rzymie.
Po wojnie wyjechał do Londynu, następnie w latach 1950–1951 przebywał w Paryżu, gdzie pracował w polskiej sekcji Radio France Internationale. W 1952 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, od 1958 roku na stałe zamieszkał w Waszyngtonie. Przygotowywał audycje literackie dla Głosu Ameryki i Radia Wolna Europa. W 1959 roku został redaktorem miesięcznika „Ameryka”, wydawanego przez Ambasadę USA w Polsce. Wykładał literaturę polską na uniwersytecie waszyngtońskim[5]. Był członkiem angielskiego i amerykańskiego PEN Clubu.
W 1961 roku w Waszyngtonie ożenił się z Geną (Eugenią) (1914–2012), swoją przedwojenną narzeczoną[3], która była córką scenografa Józefa Galewskiego[6].
Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[7]. Do śmierci (w 1998 roku) przebywał na emigracji.