Szczyt Ismaila Samaniego

Bez wątpienia Szczyt Ismaila Samaniego to temat, który przyciągnął uwagę milionów ludzi na całym świecie. Jego trafność i znaczenie wywołały głębokie zainteresowanie dalszym odkrywaniem tego tematu i badaniem jego różnych aspektów. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Szczyt Ismaila Samaniego był przedmiotem debaty, refleksji i analiz zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Szczyt Ismaila Samaniego, badając jego wpływ w różnych obszarach i jego ewolucję w czasie. Nie ma wątpliwości, że Szczyt Ismaila Samaniego to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który do dziś budzi ogromne zainteresowanie.

Szczyt Ismaila Samaniego
Ilustracja
Państwo

 Tadżykistan

Położenie ?↗, ?↗, ?↗
Pasmo

Pamir

Wysokość

7495 m n.p.m.

Wybitność

3402 m

Pierwsze wejście

1933
Jewgienij Abałakow

• zimowe

4 lutego 1986
W. Balibierdin, W. Szopin, Ju. Razumow, M. Turkiewicz, A. Moskalcow, G. Wasilenko, Ju. Janowicz

Położenie na mapie Tadżykistanu
Mapa konturowa Tadżykistanu, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Szczyt Ismaila Samaniego”
Położenie na mapie Azji
Mapa konturowa Azji, blisko centrum na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Szczyt Ismaila Samaniego”
Ziemia38°55′N 72°01′E/38,916667 72,016667
Multimedia w Wikimedia Commons

Szczyt Ismaila Samaniego (tadż. Қуллаи Исмоили Сомонӣ, kullai Ismoili Somoni, ros. пик имени Исмаила Самани, pik imieni Ismaiła Samani) – najwyższa góra Tadżykistanu i Pamiru, nazwana na cześć Ismaila Samaniego, założyciela dynastii Samanidów. Dawniej najwyższy szczyt Związku Radzieckiego.

Pierwszego wejścia na szczyt dokonał radziecki wspinacz Jewgienij Abałakow w 1933 r. Wtedy to szczytowi nadano nazwę Pik Stalina (пик Сталина, Szczyt Stalina). W wyniku destalinizacji, dokonanej przez Nikitę Chruszczowa w 1962, nazwę góry zmieniono na Pik Komunizmu (пик Коммунизма, Szczyt Komunizmu), a w 1998 na jego obecną nazwę[1]. Pierwszą kobietą, która stanęła na szczycie, była w 1968 r. radziecka wspinaczka Ludmiła Agranowskaja[2]. W 1972 r., podczas trwania międzynarodowej "alpiniady", szczyt zdobyła grupa polskich alpinistów pod kierownictwem Stanisława Kulińskiego[3].

Zimą po raz pierwszy i jedyny szczyt został zdobyty 4 lutego 1986 podczas dużej radzieckiej wyprawy, w której udział brało 24 wspinaczy ZSRR (w tym 7 uzbeckich). 4 lutego na szczycie stanęli: W. Balibierdin, W. Szopin i Ju. Razumow (wszyscy z Leningradu), M. Turkiewicz (Donieck), A. Moskalcow (Charków), G. Wasilenko (Symferopol), Ju. Janowicz (Duszanbe). Pozostali zdobyli szczyt 7 lutego. Podczas zejścia dwie osoby poniosły śmierć, wiele osób miało odmrożone stopy[4][5].

Zdobycie szczytu jest wymagane dla uzyskania rosyjskiego wyróżnienia alpinistycznego – Śnieżnej Pantery.

Przypisy

  1. ↑ Ismaila Samaniego, Szczyt, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  2. ↑ b. aut.. Pierwsza kobieta na Szczycie Komunizmu (7495 m). „Wierchy. Rocznik poświęcony górom”. 39 (77), s. 240, 1971. Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków. 
  3. ↑ b. aut.. Pik Komunizmu (7495 m) nowymi drogami. „Wierchy. Rocznik poświęcony górom”. 41 (79), s. 245, 1973. Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków. 
  4. ↑ Игорь Степанов: 39 Первопрохождений на пик Коммунизма. Клуб Mountain.ru. . (ros.).
  5. ↑ Elena Laletina: The first winter ascent of 7000er in the USSR, peak Communism (Ismoil Somoni), 7495m, was made in February 1986. russianclimb.com, 2020-01-29. . (ang.).

Linki zewnętrzne