Synkopa (fonetyka)

W dzisiejszym świecie Synkopa (fonetyka) zajmuje centralne miejsce w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na kulturę popularną, znaczenie w środowisku akademickim, wpływ na politykę czy znaczenie w historii, Synkopa (fonetyka) jest przedstawiany jako temat interesujący, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Przez lata Synkopa (fonetyka) budził zainteresowanie badaczy, dziennikarzy, pisarzy i zwykłych ludzi, wywołując debaty, refleksje i dyskusje na temat jego znaczenia, ewolucji i wpływu na różne aspekty życia codziennego. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Synkopa (fonetyka), badając jego pochodzenie, rozwój i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.

Synkopa (gr. συγκοπή synkopḗ „obcięcie”, od συγκόπτω synkóptō „przycinać”)zjawisko fonetyczne polegające na zaniku śródgłosowej nieakcentowanej samogłoski lub całej sylaby z wyrazu, co pociąga za sobą jego skrócenie. Jest to charakterystyczny proces w niestarannej, szybkiej wymowie, np. impraimpreza.

Do wyrazów synkopowanych należą: wogle (pot. forma w ogóle) czy orginalny (oryginalny). Synkopa może również zachodzić przy zapożyczaniu wyrazów: łac. limpĭdus hiszp. limpio (czysty).

Zobacz też

Przypisy

  1. Władysław Kopaliński, synkopa, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych .
  2. Henry George Liddell, Robert Scott: συγκοπή. A Greek-English Lexicon . . (ang.).
  3. a b Piotr Sorbet: Próba klasyfikacji zmian paragogicznych w językach romańskich. Uniwersytet Łódzki . .
  4. Jan Miodek, Włodzimierz Wysoczański: Rozprawy Komisji Językowej. Wrocławskie Towarzystwo Nauk . . .