W tym artykule zajmiemy się kwestią Stephanorhinus, która w ostatnich latach staje się coraz bardziej aktualna. Stephanorhinus to temat, który wzbudził duże zainteresowanie zarówno w środowisku naukowym, jak i w ogóle w społeczeństwie, ze względu na jego wpływ na różne obszary. Od początków do obecnej ewolucji Stephanorhinus był przedmiotem wielu badań i debat, które miały na celu zrozumienie jego wpływu na nasze środowisko. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Stephanorhinus, analizując jego znaczenie, konsekwencje i możliwe przyszłe perspektywy, jakie może oferować ten temat.
Stephanorhinus | |||
Kretzoi, 1942[1] | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj |
Stephanorhinus | ||
Gatunki[1] | |||
|
Stephanorhinus – wymarły rodzaj ssaków nieparzystokopytnych z rodziny nosorożcowatych, żyjący w plejstocenie. Należał do plejstoceńskiej megafauny, występował głównie na północnych stepach Eurazji.
Stephanorhinus kirchbergensis był zaliczany do różnych rodzajów (Rhinoceros, Dicerorhinus, Coelodonta) jako nosorożec Mercka[2].
Najbliżej spokrewniony z nosorożcami z rodzaju Stephanorhinus jest nosorożec sumatrzański (Dicerorhinus sumatrensis) oraz wymarły nosorożec włochaty (Coelodonta antiquitatis).
W Europie odkryto do tej pory kilkadziesiąt fragmentów Stephanorhinus, najczęściej pojedynczych kości. W 2016 pracownicy Oddziału Dolnośląskiego Państwowego Instytutu Geologicznego odkryli najlepiej jak dotąd zachowany okaz Stephanorhinus sp. w trakcie prac przy budowie obwodnicy Gorzowa Wielkopolskiego – zachowało się ok. 85% szkieletu. Jego wiek określa się na interglacjał eemski[3][4].