Obecnie Stenodema trispinosa to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Dzięki swojemu znaczeniu i zróżnicowanemu zakresowi zainteresowań Stenodema trispinosa stał się kluczowym punktem dyskusji i debaty w różnych dziedzinach. Mający bezpośredni wpływ na społeczeństwo, gospodarkę i kulturę, Stenodema trispinosa jest przedstawiany jako temat będący przedmiotem wspólnego zainteresowania osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Stenodema trispinosa i sposób, w jaki kształtuje on nasz dzisiejszy świat.
Stenodema trispinosa | |
Reuter, 1904 | |
![]() Imago | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Plemię | |
Rodzaj | |
Podrodzaj | |
Gatunek |
Stenodema (Brachystria) trispinosa |
Stenodema trispinosa – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny tasznikowatych.
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1904 roku przez Odo Morannala Reutera. Należy do podrodzaju Brachystria wraz z S. calcarata i S. pilosa[1][2].
Pluskwiak o wydłużonym ciele barwy zielonej lub słomkowej. Samce osiągają od 7,1 do 8 mm, a samice od 7,6 do 8,8 mm długości ciała. Nie krótszą niż szeroką głowę cechuje podłużne wcięcie pośrodku ciemienia, przylegające do obrączki apikalnej oczy i półtora raza dłuższy od szerokości przedplecza drugi człon czułków. Powierzchnia tarczki jest punktowana. Półpokrywy mają zakrywkę z dwoma dobrze widocznymi komórkami w użyłkowaniu. Odnóża mają stopy o pierwszym członie nieco krótszym niż dwa następne razem wzięte. Tylną parę odnóży cechuje obecność trzech ostróg {zębów) na udach[3].
Tasznikowaty ten jest fitofagiem, żerującym na różnych trawach. Pożywia się głównie na kwiatostanach, gdzie przekłuwa zalążnie i niedojrzałe owoce, często prowadząc do zniszczenia bielma[4].
Owad w Europie znany z Francji, Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Rumunii i Rosji[2]. W Polsce stwierdzono go na nielicznych stanowisk na południu i północy kraju[5].