Dziś Stefan Buszczyński to temat, który przyciągnął uwagę ludzi w każdym wieku, płci i narodowości. Od momentu pojawienia się Stefan Buszczyński budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie ze względu na jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Z biegiem czasu Stefan Buszczyński stał się tematem dyskusji na różnych platformach i wygenerował niezliczone opinie i punkty widzenia. Ponieważ znaczenie Stefan Buszczyński stale rośnie, ważne jest, aby zagłębić się w jego różne aspekty i zrozumieć jego wpływ na współczesny świat. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Stefan Buszczyński i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1821 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki |
publicystyka polityczna i historyczna |
Stefan Buszczyński (ur. 26 grudnia 1821 w Mołodkowicach[1] na Podolu, zm. 20 października 1892 w Krakowie) – polski publicysta i pisarz polityczny, powstaniec.
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Ukończył studia humanistyczne na Uniwersytecie Kijowskim. Od 1845 prowadził swoje dobra ziemskie. Debiutował w „Athenaeum” w 1848. Przyjaźnił się z Apollonem Korzeniowskim[2]. W powstaniu styczniowym 1863 był organizatorem i naczelnikiem powiatu mohylewskiego[3]. Zaoczny wyrok kary śmierci za udział zmusił go do emigracji. Przebywał w Szwajcarii, Niemczech, Francji[3]. W Paryżu był członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego i zarządzał fundacją raperswilską (od 1867), Towarzystwem Naukowym Krakowskim (od 1869) i Akademią Umiejętności (od 1872). Do kraju, do Lwowa powrócił w 1878, a od 1887 roku zamieszkał w Krakowie. Starał się o docenturę na Uniwersytecie Jagiellońskim, jednak kandydaturę zablokowały środowiska konserwatywne (zwłaszcza Józefa Szujskiego). Publikował w pismach takich jak „Kraj”, „Nowa Reforma”, „Ruch Literacki”. Utrzymywał bliskie kontakty z Polonią amerykańską. Był członkiem Ligi Polskiej[4].
W młodości związany ze środowiskami radykalnymi, w późniejszym wieku przeszedł na pozycje bardziej zachowawcze, nie wierząc w powodzenie czynu zbrojnego (broszura Cierpliwość czy rewolucja, Paryż, 1862). Jego patriotyczne i demokratyczne poglądy znajdowały odbicie w jego utworach literackich. Do najważniejszych dzieł Buszczyńskiego należało La decadence de l’Europe (1867), którego czytelnikami byli m.in. Napoleon III, Jules Michelet i Wiktor Hugo. W dziele tym opisał szczegółowo wizję przyszłej zjednoczonej Europy, z parlamentem w Brukseli[5].