Starodruk

Starodruk (stary druk) – publikacje drukowane z okresu od wynalezienia druku do końca XVIII w. Do starodruków zaliczają się również inkunabuły^[1]. W różnych czasach i różnych krajach przyjmowano końcowa datę w zależności od przełomowych dat w historii lub w dziejach literatury danego kraju. Współcześnie zazwyczaj za datę końcową przyjmuje się rok 1800, wyjątkiem jest m.in. Anglia, gdzie granicą jest rok 1640. Starodruki cechuje ręczne wytwarzanie wszystkich ich składników: papieru, typografii, ewentualnych ilustracji lub oprawy^[2].

Według Karola Estreichera, twórcy „Bibliografii Polskiej” do starodruków zalicza się książki wydane w latach 1501–1800. Szacuje się, że na terenie Polski wydano 73 tys. tytułów starodruków^{[potrzebny przypis]}.

Według Kaweckiej-Gryczowej przeciętny nakład polskiego starodruku w XVI i XVII wieku to 500 egzemplarzy. Starodruki obejmują książki składane techniką ksylograficzną oraz książki złożone czcionką ruchomą^{[potrzebny przypis]}.

Zobacz też

cymelia

Przypisy

↑ stary druk, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
↑ Encyklopedia wiedzy o książce (pod red. A. Birkenmajera i in.), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1971.

[1] stary druk, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .

[2] Encyklopedia wiedzy o książce (pod red. A. Birkenmajera i in.), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1971.

[1]

[2]