Stanisław Woźniakiewicz
Porozmawiajmy o Stanisław Woźniakiewicz. To temat, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. W przypadku Stanisław Woźniakiewicz pojawiły się liczne debaty, badania i badania, które próbowały rozszyfrować jego złożoność i wpływ na społeczeństwo. Od swoich początków po dzisiejsze wpływy Stanisław Woźniakiewicz wzbudził niespotykane dotąd zainteresowanie, będąc przedmiotem dyskusji w tak różnorodnych obszarach, jak polityka, nauka, kultura i życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Stanisław Woźniakiewicz, analizując jego przyczyny, konsekwencje i możliwe rozwiązania.
 Stanisław Woźniakiewicz w 1933 r. | |
| Pseudonim |
Moryc |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
246 |
| Zwycięstwa |
218 |
| Porażki |
14 |
| Remisy |
14 |
Stanisław Woźniakiewicz, pseudonim Moryc (ur. 9 lutego 1915 w Zelowie, zm. 6 lutego 2001 w Warszawie) – polski bokser.
Życiorys
Był wychowankiem i zawodnikiem zakładowego klubu sportowego Geyer Łódź (tu zdobył brąz na mistrzostwach Polski 1933 w kategorii piórkowej). Od końca 1933 w innym zakładowym klubie – IKP Łódź (tu dwukrotny mistrz Polski w wadze lekkiej w 1936 i 1937), następnie od 1938(?) w Warszawiance.
Po wojnie w KS Zryw Łódź (tu brąz na mistrzostwach Polski w 1946, w kategorii lekkiej).
Boks uprawiał – z przerwą wojenną – w latach 1931–1950. Uczestniczył też w mistrzostwach Europy w Mediolanie w 1937, przegrywając swój pojedynek w ćwierćfinale wagi lekkiej.
W latach 1937–1949 wystąpił 12 razy w reprezentacji Polski, odnosząc 9 zwycięstw i 3 razy przegrywając. W swojej karierze stoczył 246 walk; 218 wygrał, 14 zremisował i 14 przegrał.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. ostatecznie dostał się do Anglii, gdzie zaciągnął się jako palacz na jeden z angielskich statków pływających w konwojach przez północny Atlantyk, który został zatopiony przez pancernik „Gneisenau” w lutym lub marcu 1941, a on uratowany z grupą innych marynarzy przez Niemców. Wszyscy po zawinięciu pancernika do Brestu zostali umieszczeni w obozie jenieckim i tam przebywał do końca wojny[1].
Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie[2] (kwatera K-3-31)[3].
Życie prywatne
Najstarszy brat Stanisława – Józef Woźniakiewicz był wiceprezesem ŁKS-u, żona Józefa – Zofia Filipiak była przedwojenną reprezentantką Polski w hazenie (piłce ręcznej) oraz koszykówce, zmarła 1 maja 2005 w Łodzi, pochowana na cmentarzu rzym.-kat. przy ul. Ogrodowej[4][2].
Przypisy
- ↑ Jak „Moryc” wrócił do Łodzi. Łódzki bokser Woźniakiewicz był storpedowany przez „Gneisenau”; „Express Ilustrowany”, 17.01.1946, nr 1, s. 6.
- ↑ a b Bokser ze Rzgowa. gazetarzgowska.pl. ., Gazeta Rzgowska, nr 4 (15), kwiecień 2011, s. 9
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ „Dziennik Łódzki”, 5 V 2005, nr 104, s. 18 (nekrolog)
Bibliografia
- Piotr Osmólski, Leksykon boksu, Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, ISBN 83-217-2680-1, OCLC 830082175.
- Jerzy Pertek, Pod obcymi banderami, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1984, ISBN 83-210-0481-4, OCLC 830251180.
- Olszański Tadeusz, Czwarta runda. Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1975.
- Ludwik Jerzy Kern, Moje abecadłowo, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2003, ISBN 83-08-03467-5, OCLC 830528370.
- Foto w dodatku ilustrowanym do „Kuriera Łódzkiego” – „Łódź w Ilustracji” (R. 1934, nr 4, z 28 I, s. 3 (na wspólnym zdjęciu z pokonanym przez siebie Matuszkiem z „Policyjnego Klubu Sportowego” Katowice i w gronie członków drużyny bokserskiej IKP Łódź), nr 6, z 11 II, s. 7 (w gronie członków drużyny IKP Łódź, przed kolejnym turniejem), nr 8, z 25 II, s. 2 (w gronie mistrzów i wicemistrzów boksu województwa łódzkiego na 1934 r.); R. 1936, nr 19, z 10 V, s. 6 (podczas walki sparingowej z Kowalewskim podczas rewii sportowej IKP Łódź)