Stanisław Orłowski (1868–1923)
Dzisiaj chcemy porozmawiać o Stanisław Orłowski (1868–1923), temacie, który w ostatnim czasie zyskał duże znaczenie. Od momentu pojawienia się Stanisław Orłowski (1868–1923) przyciągnął uwagę wielu osób, stając się tematem szerokiego zainteresowania. Jego wpływ obejmuje różne obszary, od polityki po kulturę popularną, i wywołał dyskusje i debaty na całym świecie. W tym artykule szczegółowo zbadamy Stanisław Orłowski (1868–1923), analizując jego znaczenie, implikacje i ewolucję w czasie. Od jego początków do obecnego stanu, zagłębimy się w wszechświat Stanisław Orłowski (1868–1923), aby zrozumieć jego fascynującą i złożoną naturę.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
lekarz |
Stanisław Orłowski (ur. 19 września 1868 w Lublinie, zm. 9 kwietnia 1923 w Warszawie) – polski lekarz neurolog i psychiatra, docent neurologii i psychiatrii na Uniwersytecie Warszawskim. Autor pierwszego w języku polskim oryginalnego podręcznika do neurologii Cierpienia układu nerwowego. Choroby nerwów obwodowych. Choroby rdzenia kręgowego.
Życiorys
Ukończył gimnazjum w rodzinnym mieście w 1886. Dyplom lekarski uzyskał na Uniwersytecie Moskiewskim w roku 1892. Po ukończeniu studiów przez rok przebywał w Wiedniu i uzupełniał wykształcenie w Klinice Psychiatryczno-Neurologicznej Richarda von Krafft-Ebinga oraz w Zakładzie Anatomii i Fizjologii Układu Nerwowego Heinricha Obersteinera. Po powrocie do Moskwy został asystentem Aleksieja Kożewnikowa w Klinice Chorób Nerwowych Uniwersytetu Moskiewskiego. Stopień doktora medycyny uzyskał w roku 1897 na podstawie rozprawy doktorskiej na temat kiły rdzenia.
Ze względu na narodowość oraz wyznanie katolickie dalszą drogę kariery naukowej w Moskwie przed Orłowskim zamknięto, dlatego zdecydował się w roku 1899 przenieść do Warszawy. Pracował w różnych szpitalach i ambulatoriach na terenie Warszawy publikując jednocześnie kolejne prace naukowe dotyczące zjawiska sugestii i hipnozy. W roku 1906 opublikował pierwszy w języku polskim oryginalny podręcznik neurologii z zastosowaniem mikrofotografii oraz własnoręcznych rycin, za który otrzymał w roku 1909 nagrodę im. Tytusa Chałubińskiego Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.
W okresie I wojny światowej był konsultantem chorób nerwowych i umysłowych w Warszawskim Lazarecie Miejskim, co pozwoliło mu zebrać i opracować w pracach naukowych materiał dotyczący frontowych urazów psychicznych i ich skutków. Wykładał anatomię i fizjologię na Wydziale Przyrodniczym (1916–1918) a także wstęp do psychologii na Wydziale Humanistycznym (1914–1918) Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[1].
W roku 1918 uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim, którą następnie w roku 1920 decyzją Wydziału Lekarskiego przeniesiono i nadano mu z neurologii i psychiatrii w Uniwersytecie Warszawskim. Przyczynił się istotnie do zaplanowania i odbudowania Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a po ewakuacji zaborczych władz rosyjskich aktywnie uczestniczył w pracach Sekcji Szpitalnej Komitetu Obywatelskiego (przemianowanej później na Sekcję Szpitalnictwa i Dobroczynności Publicznej), której zadaniem było organizowanie służby zdrowia w wolnym kraju.
Żonaty z Haliną Marcinkowską (zm. 1939). Pochowany jest na cmentarzu Powązkowskim (kwatera T, rząd 4, miejsce 10)[2].
Dorobek naukowy
Jest autorem 32 prac naukowych z dziedziny neurologii, psychiatrii i psychologii, częściowo opublikowanych w czasopismach rosyjskich i francuskich, oraz licznych recenzji i wspomnień o zmarłych lekarzach. Zainteresowania naukowe obok wspomnianych już koncentrowały się wokół problematyki sarkomatozy opon i rdzenia, syringomieli, zawiłych obrazów padaczki, surowiczego zapalenia opon mózgowych, anozognozji. Dużą uwagę przykładał do poprawności i piękna języka polskiego w pracach naukowych.
Wybrane prace
- К учению о сифилисе спинного мозга. Санкт-Петербург: тип. Я. Трей, ценз. 1896
- Syfilis rdzenia. Monografia. Warszawa, 1898
- Suggestya i hypnotyzm. Warszawa, 1902
- O hypnotyzmie leczniczym. Warszawa, 1902
- Cierpienia układu nerwowego. Choroby nerwów obwodowych. Choroby rdzenia kręgowego. Warszawa, 1906
- W sprawie instytutów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Uwagi i dezyderaty. Warszawa, 1915
- Przyczynek do oceny materyału psychopatologicznego z wojny obecnej. „Medycyna i Kronika Lekarska”, 1916
- Psychozy urazowe w Lazarecie Miejskim (1914–1915). Warszawa, 1917
- Prądy objektywizmu w psychologii nowoczesnej. Warszawa, 1917
Przypisy
- ↑ Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906-1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, s. 96, Podkarpacka BC – wersja elektroniczna
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW ORŁOWSKI, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
Bibliografia
- Grażyna Herczyńska. Stanisław Orłowski (1868–1923). „Postępy Psychiatrii i Neurologii”. 13 (1), s. I–VIII, 2004.
Linki zewnętrzne
- Stanisław Orłowski – publikacje w bibliotece Polona