Obecnie Stanisław Janusz Sosabowski jest tematem na ustach wszystkich. Od wpływu na społeczeństwo po różne implikacje, Stanisław Janusz Sosabowski przykuł uwagę szerokiego spektrum ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy mówimy o jego wpływie na politykę, ekonomię, technologię czy jakąkolwiek inną dziedzinę, Stanisław Janusz Sosabowski okazał się tematem wartym analizy i debaty. W tym artykule omówimy niektóre z najważniejszych aspektów Stanisław Janusz Sosabowski i znaczenie jego obecności na przyszłość. Bez wątpienia Stanisław Janusz Sosabowski to temat, który będzie nadal budził zainteresowanie i dyskusję w nadchodzących latach, a zrozumienie jego znaczenia w obecnym krajobrazie jest niezwykle istotne.
![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1917 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 listopada 2000 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Stanisław Janusz Sosabowski, ps. Staszek, Stasinek (ur. 6 stycznia 1917 w Brnie, zm. 6 listopada 2000 w Wimborne Minster[1][2]) – polski lekarz, doktor nauk medycznych, major Wojska Polskiego, oficer Kedywu Armii Krajowej, uczestnik kampanii wrześniowej, powstaniec warszawski. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Syn generała Stanisława Franciszka Sosabowskiego i Marii z domu Tokarskiej (1893–1958)[3][4][5]. W wyniku wypadku w dzieciństwie stracił lewe oko. Miał młodszego brata, Jacka (1922–1938)[6][7], który zginął w wypadku z bronią[8].
Ukończył Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie. W 1935 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Sanitarnych i rozpoczął jednocześnie studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego[9].
W trakcie kampanii wrześniowej w stopniu podporucznika dowodził plutonem obsługi pociągu sanitarnego[9]. Po ucieczce z tymczasowego obozu jeńców w Żyrardowie zaangażował się w grudniu 1939 w działania konspiracyjne. Kontynuował także studia medyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, odbywając praktyki w Szpitalu Dzieciątka Jezus. W latach 1939–1942 był instruktorem i dowódcą jednego z plutonów żoliborskiego oddziału „Fabryka”. W sierpniu 1942 zorganizował oddział dywersyjny w strukturach Tajnej Organizacji Wojskowej, który po jej scaleniu z Armią Krajową wszedł w skład grupy „Andrzeja" Józefa Rybickiego (późniejszego Oddziału Dyspozycyjnego „A"), należącej do Kedywu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej[9].
15 czerwca 1944 brał udział w zamachu, w którym zginął Herbert Junk, kat Pawiaka[10].
Powstańczy oddział Kedywu pod jego dowództwem 1 sierpnia 1944 oswobodził strzeżoną przez SS w magazynach na Umschlagplatzu 50-osobową grupę Żydów z Węgier i Grecji, więźniów pobliskiego obozu na Gęsiówce. Na początku powstania został ciężko ranny w twarz i trwale utracił wzrok w prawym oku. Znalazł się następnie w Szpitalu św. Łazarza na Woli. Następnie został przetransportowany na Stare Miasto, z którego przeprowadzono go kanałami do Śródmieścia. We wrześniu przebywał w szpitalu polowym nr 7 przy ul. Marszałkowskiej[9].
Po upadku powstania został uwięziony w oflagu w Niemczech. Uwolniony przez aliantów przedostał się do Wielkiej Brytanii[11]. Jako pierwszy w historii Brytyjskiej Izby Lekarskiej ociemniały nostryfikował dyplom lekarski i stał się członkiem General Medical Council. Praktykował w specjalizacji rehabilitacja.
W latach 90. został awansowany do stopnia majora w stanie spoczynku[12].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A19-7-10/11)[13].