Stanisław Jakub Sokołowski

W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Stanisław Jakub Sokołowski. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w tej dziedzinie, czy po prostu chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, w tym artykule znajdziesz istotne i prowokujące informacje na temat Stanisław Jakub Sokołowski. Od jego powstania po dzisiejszy wpływ, zbadamy wszystkie aspekty tego ekscytującego tematu. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i nauki, która pozwoli Ci spojrzeć na Stanisław Jakub Sokołowski z nowej perspektywy.

Ten artykuł dotyczy podpułkownika artylerii. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Stanisław Jakub Sokołowski
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data urodzenia

22 września 1890

Data śmierci

?

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

13 Dywizjon Artylerii Konnej

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Kawaler 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja) Kawaler Orderu Smoka Annamu
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Stanisław Jakub Sokołowski[1] (ur. 22 września 1890, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Stanisław Jakub Sokołowski urodził się 22 września 1890 roku we Lwowie. Jego rodzicami byli, Jakub Sokołowski (1852-1906) starosta w Podhajcach i Maria Karolina Birkenmajer (1864-?). Bratem, polski dyplomata Władysław Sokołowski (1892-1963). Od 1 maja do 7 czerwca 1919 roku Stanisław Sokołowski był słuchaczem II Kursu Adiutantów w Warszawie, a od 16 czerwca do 30 listopada 1919 roku słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale IV Naczelnego Dowództwa WP, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 dywizjon artylerii konnej[3]. W tym samym roku został „odkomenderowany” do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I Kursu Doszkolenia. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 133. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. 16 września 1922 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W listopadzie tego roku został przeniesiony do VI Brygady Jazdy we Lwowie na stanowisko szefa sztabu[5][6]. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. 16 maja 1924 roku został przeniesiony do 13 dywizjonu artylerii konnej w Kamionce Strumiłowej na stanowisko kwatermistrza[8][9].

31 października 1927 roku został przeniesiony z Oddział II Sztabu Generalnego do Inspektoratu Armii na stanowisko referenta[10][11]. Następnie został I oficerem sztabu inspektora armii, generała dywizji Jana Romera w Warszawie[12]. W grudniu 1930 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów artylerii. Wiosną 1932 roku został przeniesiony do 13 dywizjonu artylerii konnej w Kamionce Strumiłowej na stanowisko dowódcy dywizjonu. 2 kwietnia 1932 roku został przydzielony na pięciomiesięczny II Kurs doskonalący oficerów artylerii w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu[13][14]. W czerwcu 1936 roku objął dowództwo 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej. Pułkiem dowodził do 17 czerwca 1938 roku. W dniach 22–24 marca 1938 roku uczestniczył w grze wojennej, w charakterze dowódcy artylerii dywizyjnej otrzymując od inspektora armii, generała dywizji Stanisława Burhardt-Bukackiego notę „słaby”. Ten sam generał 16 października 1937 roku wystawił mu następującą opinię: „znałem go jako bardzo dobrego dowódcę dywizjonu artylerii konnej. Obecnie ma pewne braki we współpracy z piechotą – współdziałanie jeszcze słabo opanowane. Pracuje dużo, trochę na efekt. Opinia dowódcy dywizji wydana o nim jest stanowczo za ostra. Ze względu jednak na osobiste powody zatargu, wskazane jest przeniesienie podpułkownika Sokołowskiego na inny pułk”. Ostatecznie został przeniesiony na stanowisko dowódcy Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej Rejonu Katowice. Zapewne przeważyła kolejna opinia, którą 25 października 1937 roku wystawił mu generał do prac artyleryjskich przy GISZ, generał brygady Stanisław Miller: „bardzo słaba znajomość taktyki w praktyce. O ile się radykalnie nie zmieni, nie powinien pozostać na stanowisku dowódcy pułku. W pracy sztabowej – bardzo solidny”[15]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą OPL i Pgaz Rejonu Katowice[16].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego występował jako „Stanisław V Sokołowski” w celu odróżnienia od ośmiu innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 35 z 15 września 1920 roku, poz. 827.
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 326, 881.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 194.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 23 listopada 1922 roku, s. 850.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 100, 806, 817.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 49 z 16 maja 1924 roku, s. 281.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 732, 740.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 314.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 453.
  12. ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 23.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 422, 445.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178, 725.
  15. ↑ Opinie podpułkowników artylerii za 1938 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 363.
  16. ↑ Władysław Steblik, Armia „Kraków” 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, wyd. II, ISBN 83-11-07434-8, s. 118 nazwał go dowódcą grupy artylerii przeciwlotniczej Grupy Operacyjnej „Śląsk”.
  17. ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  18. ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1085 „za zasługi na polu organizacji armji”.
  19. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 237.
  20. ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 66.

Bibliografia