Sponson
W dzisiejszym świecie Sponson stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Wraz z postępem technologii i ciągłymi zmianami w społeczeństwie, Sponson wywarł znaczący wpływ na różne aspekty życia. Zarówno na poziomie osobistym, jak i globalnym, Sponson wywołał debaty, refleksje i działania, które mają na celu zrozumienie i skuteczne stawienie czoła wyzwaniom i możliwościom, jakie stwarza ten temat. W tym artykule zbadamy różne aspekty Sponson, od jego początków po wpływ na współczesny świat, w celu zaoferowania kompleksowej wizji zachęcającej do refleksji i dialogu.
Sponson – element konstrukcyjny w postaci występu, wybrzuszenia, ryzalitu, służący do umieszczania uzbrojenia lub poprawiania stabilności konstrukcji pojazdu.
Fortyfikacje
W fortyfikacji jest to niewielki wykusz z płyt pancernych, trój- lub czworoboczny, ze strzelnicami po obu stronach, służący do zabezpieczenia ogniem ściany budynku np. koszar. W twierdzy Kraków w sponson pancerny, w miejsce kaponiery szyjowej wyposażony był fort „Prokocim”. Sponson ten został zniszczony w 2004.
Konstrukcja pojazdów
W budownictwie okrętowym sponsony to poszerzenia kadłuba, w celu jego stabilizacji lub umieszczenia uzbrojenia. Szczególnie popularne w końcu XIX w. Obecnie sponsony stabilizujące stosuje się rzadko.
W pierwszych czołgach były to występy w pancerzu, w których montowano uzbrojenie.
W lotnictwie sponsony to elementy rozszerzające kadłub, stosowane zwłaszcza dla poprawy stabilności np. śmigłowców lądujących na wodzie lub łodzi latających.
-
Rzut krążownika "Naniwa" z trzema sponsonami na każdej burcie, służącymi jako platformy dla dział -
Czołg Mark I z armatą w prawym sponsonie -
Czołg M3 Grant z głównym działem w sponsonie kadłubowym
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Henryk Łukasik: Twierdza Kraków znana i nieznana. Cz. II. Kraków: Przedsięwzięcie Galicja, 2002, s. 92 i 101. ISBN 83-916048-4-5.
- ↑ TYM. Ślady cięcia na płaszczu. „Dziennik Polski”, 2004-08-18. Polskapresse Sp. z o.o..
- ↑ Sponson. W: Mała Encyklopedia Wojskowa. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 179.