W tym artykule poruszymy temat Spółgłoska zwarta, który jest dziś bardzo istotny i interesujący. Spółgłoska zwarta to temat, który przyciągnął uwagę szerokiego spektrum opinii publicznej, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne obszary społeczeństwa. W następnych kilku wierszach zostaną przeanalizowane różne aspekty związane z Spółgłoska zwarta, od jego pochodzenia do dzisiejszego wpływu. Zostaną poddane przeglądowi odpowiednie badania i analizy dotyczące Spółgłoska zwarta, a także zeznania ekspertów w tej dziedzinie. Zamiarem jest zapewnienie czytelnikowi pełnego i aktualnego spojrzenia na Spółgłoska zwarta, umożliwiając w ten sposób głębokie i globalne zrozumienie tego tematu.
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową (zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja). Spółgłoski zwarte z plozją nazywa się spółgłoskami zwarto-wybuchowymi.
Spółgłoski zwarte należą do najbardziej rozpowszechnionych dźwięków w językach świata. Prawie wszystkie języki posiadają głoski , a wyjątkowych wypadkach, gdy którejś z nich brak, zwarcie krtaniowe () ma status fonemu.
W artykulacji spółgłosek zwarto-wybuchowych można wyróżnić następujące fazy:
Spółgłoski zwarte mogą też być artykułowane bez plozji. W języku wietnamskim wygłosowe spółgłoski zwarte wymawiane są bez plozji.
Spółgłoski zwarte, w szczególności bezdźwięczne, mogą też być wymawiane z przydechem.
Zwartym spółgłoskom bezdźwięcznym może towarzyszyć dodatkowe zwarcie strun głosowych, mówi się wtedy o spółgłoskach ejektywnych.
W alfabecie fonetycznym IPA wymienione są m.in. następujące spółgłoski zwarte:
Spółgłoski zwarte z plozją to inaczej spółgłoski zwarto-rozwarte, spółgłoski plozywne. Spółgłoski zwarte razem ze spółgłoskami nosowymi i zwarto-szczelinowymi tworzą wspólnie klasę spółgłosek okluzywnych (od łac. occlusio – „zamknięcie”).