W dzisiejszym świecie Skleryt stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Skleryt wywarł znaczący wpływ na nasze życie. Aby lepiej zrozumieć to zjawisko i zaoferować szeroką i szczegółową wizję, w tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom związanym z Skleryt. Od jego początków po wpływ na teraźniejszość, w tym jego przyszłe implikacje, zagłębimy się w wyczerpującą analizę, która ma rzucić światło na ten bardzo ważny temat. Eksplorując odpowiednie badania, referencje i dane, mamy nadzieję przedstawić kompleksowy i wzbogacający obraz Skleryt, który nasi czytelnicy mogą uznać za przydatny i pouczający.
Skleryt – stwardniała, zesklerotyzowana lub zwapniała część ciała niektórych zwierząt. Terminu tego w różnych grupach zwierząt używa się do określania różnych struktur, na przykład u stawonogów – ektodermalnych, a u szkarłupni – mezodermalnych.
U owadów każdy typowy pierścień ciała składa się z czterech sklerytów:
Znaczna część strzykw nie ma szkieletu zewnętrznego, występują jedynie znajdujące się wewnątrz ciała zwapniałe skleryty[1]. Stąd zapis kopalny tych zwierząt ogranicza się najczęściej tylko do izolowanych sklerytów; ich badaczką była Marthe Deflandre-Rigaud. Z dewonu Polski podano kilkadziesiąt gatunków sklerytów różnych grup szkarłupni[2].
Skleryty są często jedyną formą zapisu różnych nieznanych skądinąd grup kopalnych, szczególnie wśród faun kambryjskich (tzw. small shelly fossils).
Całość zespołu sklerytów nazywa się sklerytomem (odpowiednik szkieletu)[3][2]. Całe sklerytomy znajduje się jedynie w bardzo rzadkich przypadkach; zwykle znajduje się izolowane skleryty. W związku z tym często konieczna jest mozolna rekonstrukcja sklerytomów na podstawie izolowanych sklerytów: tak na przykład rekonstrukcja kambryjskiego tommotiida (pierwotnego czułkowca) Eccentrotheca, przedstawiona przez paleontologów Christiana Skovsteda, Glenna Brocka, Timothy'ego Toppera, Johna Patersona i Larsa Holmera, była możliwa jedynie dzięki znalezieniu częściowo zestawionych sklerytów[4].
U ryb sklerytami czasem określa się pierścienie na łuskach. Sklerytami nazywane są też spikule gąbek.