Seweryn Bukar

W tym artykule przyjrzymy się fascynującemu życiu Seweryn Bukar, postaci, która pozostawiła niezatarty ślad w historii ludzkości. Od jego skromnych początków po drogę do sławy – zagłębimy się w najbardziej intymne szczegóły jego kariery. Oprócz tego przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo i jego trwałe dziedzictwo. Seweryn Bukar był źródłem inspiracji dla wielu osób i mamy nadzieję, że w tym artykule rzucimy światło na jego życie i znaczący wkład.

Seweryn Bukar
Data i miejsce urodzenia

1773
Kijów

Data i miejsce śmierci

24 marca 1853
Ławryniwce(inne języki)

Ojciec

Adam Bukar

Matka

Konstancja Pacanowska

Żona

Julia Budzyńska

Dzieci

Wincenty Bukar
Teofil Bukar

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari

Seweryn Bukar (ur. 1773 w Kijowie, zm. 24 marca 1853 w Ławrynowcach(inne języki)) – pamiętnikarz.

Życiorys

Urodził się w Kijowie, jako syn Adama Bukara, sędziego ziemskiego żytomierskiego, właściciela Januszpola (Podole), i Konstancji z Pacanowskich. W latach 1783–1790 kształcił się w Szkole Rycerskiej (Szkoła Kadetów) w Warszawie, po czym służył w wojsku koronnym jako podporucznik artylerii. W randze porucznika artylerii brał udział w bitwie Tadeusza Kościuszki (przeszedł z nim całą kampanię) z Rosjanami, pod Zieleńcami. 12 czerwca 1792 odznaczony krzyżem Virtuti Militari w grupie pierwszych kawalerów tego odznaczenia. Po klęsce Kościuszki podał się do dymisji, opuścił wojsko i osiadł na Podolu w majątku ojca w Januszpolu. W roku 1794 definitywnie wystąpił ze służby wojskowej i zaczął gospodarować na wsi. Według Tadeusza Bobrowskiego miał w Eliaszówce „pałacyk włoskiego stylu, który bodaj, czy nie nad możność utrzymywał”[1]. Do jego przyjaciół należał także Szymon Ewaryst Konopacki.

Ożenił się z Julią Budzyńską, z którą miał 2 synów i córkę. Według pamiętników Babińskiego starszy syn, Wincenty był dziedzicem Babina a Teofil poetą pisującym do Tygodnika Petersburskiego oraz pamiętnikarzem. Córka została żoną Władysława Bernatowicza, otrzymując Eliaszówkę[1]. Zmarł dożywszy 80 lat (24 marca 1853) w Ławrynowcach, w powiecie zasławskim.

Twórczość

  • Kilkanaście lat pamiętniczych przeszłości mojej, czyli wspomnienie starego człowieka, pisane od 28 czerwca 1845, fragm. o Szkole Rycerskiej ogł. „Dziennik Warszawski” 1852, nr 231–234; fragmenty wyd. J.I. Kraszewski jako dodatek w książce: Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego, t. 4, Wilno 1857; całość wyd. J.I. Kraszewski pt. Pamiętniki... z rękopismu po raz pierwszy ogłoszone, Drezno 1871, Biblioteka Pamiętników i Podróży po Dawnej Polsce, t. 5; wyd. następne: Warszawa (1913), Biblioteka Dzieł Wyborowych; fragmenty wyd. osobno H. Mościcki pt. Szkoła Rycerska w Warszawie, Warszawa 1918; fragmenty przedr. J. Kott, S. Lorentz: Warszawa wieku Oświecenia, Warszawa 1954, s. 86 i 98.

Listy

  • List z roku 1851, rękopis: Ossolineum, sygn. 5997/II.

Przypisy

  1. ↑ a b Pamiętniki T. Bobrowskiego, s. 67.

Bibliografia

Linki zewnętrzne