Sehirus morio
W dzisiejszym świecie Sehirus morio jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Od profesjonalistów po amatorów, Sehirus morio przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w nauce czy wpływ na kulturę popularną, Sehirus morio stał się powracającym tematem w codziennych rozmowach, debatach akademickich i mediach. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane ze zmienną Sehirus morio, analizując jej znaczenie, implikacje i ewolucję w czasie. Dołącz do nas w tej podróży, aby dowiedzieć się więcej o Sehirus morio i jego wpływie na dzisiejszy świat!
| Sehirus morio | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Sehirus morio | ||
| Synonimy | |||
| |||
Sehirus morio – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny ziemikowatych. Zamieszkuje Europę, Afrykę Północną oraz zachodnią i środkową część palearktycznej Azji.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1761 roku przez Karola Linneusza pod nazwą Cimex morio. Jako miejsce typowe wskazano Szwecję[1].
Morfologia
Pluskwiak o owalnym w zarysie ciele długości od 8 do 12 mm. Ubarwienie ma czarne lub czarnobrązowe, często z bardziej brązowym odcieniem na przykrywkach półpokryw. Zakrywka bywa od mlecznobiałej po ciemnobrązową. Wierzch ciała jest gęsto punktowany. Punkty w tylnej połowie przedplecza są grubsze i bardziej bezładnie rozmieszczone niż u ziemika spiżowego, a ponadto często połączone są poprzecznymi bruzdami. Podobnie na tarczce znajdują się punkty grubsze i połączone poprzecznymi bruzdami. Głowa ma oczy złożone słabo na boki odstające. Policzki są dłuższe od nadustka i zakrywają jego przednią część, aczkolwiek mogą się ze sobą nie stykać[2][3].
Ekologia i występowanie
Owad ten zasiedla stanowiska ciepłe i nasłonecznione, zwłaszcza murawy kserotermiczne. Bytuje na powierzchni gleby, wśród detrytusu gromadzącego się pod roślinami, na ich nasadach, a często w glebie przy ich korzeniach. Zarówno larwy jak i postacie dorosłe są fitofagami ssącymi soki z roślin zielnych i ich nasion, głównie z przedstawicieli ogórecznikowatych, w tym farbownika lekarskiego, ostrzenia pospolitego i żmijowca zwyczajnego. Osobniki dorosłe są stadium zimującym[2].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburga, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Malty, Danii, Szwecji, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Serbii, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Rosji. W Afryce Północnej podawany jest z Wysp Kanaryjskich, Maroka, Algierii, Libii i Tunezji. W Azji notowany jest z Syberii, Cypru, Turcji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, Kazachstanu, Turkmenistanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu oraz Iranu[4].
W Polsce jest gatunkiem dość rzadko spotykanym, znanym z rozproszonych stanowisk[2]. Na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony jest jako gatunek zagrożony wymarciem (EN)[5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ C. Linnaeus: Fauna Svecica sistens animalia sveciae regni: Mammalia, Aves, Amphibia, Pisces, Insecta, Vermes, distributa per classes & ordines, genera & species. Stockholmiae: Salvii, 1761, s. 250.
- ↑ a b c Jerzy A. Lis, Barbara Lis, Dariusz J. Ziaja: Heteroptera Poloniae 2: Pentatomoidea 1: Acanthosmatidae, Cydnidae, Plataspidae, Scutelleridae, Thyreocoridae. Bytom: Zakład Poligraficzno-Wydawniczy „Plik”, 2012.
- ↑ Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XVIII Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera z. 12 Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
- ↑ Berend Aukema (red.): Sehirus morio (Linnaeus, 1761). Catalogue of Palearctic Heteroptera . Naturalis Biodiversity Center. .
- ↑ Jan Farkač, David Král, Martin Škorupík: Červený seznam ohrožených druhů České republiky. Bezobratlí. List of threatened species in the Czech Republic. Invertebrates.. Praha: Agentura ochrany přírody a krajiny ČR, 2005. ISBN 80-86064-96-4.