W dzisiejszym świecie Satjagraha stał się tematem rosnącego zainteresowania ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo czy znaczenie dla przyszłości, Satjagraha jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Przez lata wywołało debaty, sprowokowało zmiany i wygenerowało niekończące się badania i studia w różnych dyscyplinach. W tym artykule zbadamy wiele aspektów Satjagraha, analizując jego wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia i społeczeństwa jako całości.
Satjagraha (dewanagari सत्याग्रह, trl. satyāgraha „uchwycenie prawdy, trzymanie się prawdy”) – ruch społeczny zainicjowany przez Mahatmę Gandhiego. Opiera się na zasadach ahinsy i propagował demonstrowanie własnych przekonań bez uciekania się do stosowania przemocy, za pomocą akcji obywatelskiego nieposłuszeństwa. Adepci identyfikujący się z poglądami satjagrahy nazywani są satjagrahi[1].
Ruch powstał w 1884 roku. Początkowo stosowano tę metodę w Afryce Południowej (1908) pod nazwą biernego oporu[2]. Potem prowadzony był w Indiach Brytyjskich (1920) jednak jako satjagraha. Do zmiany nazwy doszło już w Afryce. Gandhi był nieusatysfakcjonowany określeniem bierny opór, jego zdaniem nie oddawało sensu prowadzonej walki[3]. Posłużył się redagowanym przez siebie tygodnikiem Indian Opinion i ogłosił konkurs na celniejszą nazwę. Zwycięzcą wyłoniono Indusa o nazwisku Gandhi, który zaproponował termin satjagraha (siła prawdy, upieranie się przy prawdzie) wywiedziony od dwóch pojęć indyjskich:
Nazwa ruchu nawiązuje do ważnego w filozofii indyjskiej pojęcia prawdy satja i przekonania o mistycznej sile człowieka pozostającego w stanie prawdy. Walka bez użycia bezpośredniej przemocy wykazywała moralną wyższość nad brutalnymi akcjami policji i falami aresztowań[4]. Satjagrahiści pojmowali ją jako oręż silnych, którzy nie żywią nienawiści do nieprzyjaciela[3].