W dzisiejszym świecie Ryszard Karczykowski stał się tematem bardzo interesującym dla wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo, czy wpływ na różne obszary, Ryszard Karczykowski jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W całej historii Ryszard Karczykowski był przedmiotem badań, debat i refleksji, a jego znaczenie pozostaje aktualne także dzisiaj. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Ryszard Karczykowski, analizując jego znaczenie i wpływ we współczesnym świecie.
Data i miejsce urodzenia |
6 kwietnia 1942 |
---|---|
Typ głosu | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Ryszard Karczykowski (ur. 6 kwietnia 1942 w Tczewie) – polski śpiewak (tenor), pedagog, profesor sztuk muzycznych.
Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Tczewie, następnie przez rok studiował w PWSM w Gdańsku. Podjął prywatne studia u Haliny Mickiewiczówny i wstąpił do Chóru Opery Bałtyckiej. Był także uczniem tenora i pedagoga Stefana Beliny-Skupiewskiego. W latach 1962–1964 odbył zasadniczą służbę wojskową w Centralnym Zespole Artystycznym Wojska Polskiego[1]. W latach 60. był solistą Teatru Muzycznego w Szczecinie (1965–1969) oraz Landestheater w Dessau (1969–1974). W latach 70. rozwijał karierę wokalną w Operze w Lipsku, Dreźnie, we Frankfurcie nad Menem, Staatsoper oraz Volksoper w Wiedniu, Deutsche Oper w Berlinie oraz Covent Garden w Londynie. Współpracował i występował wraz ze sławami wokalistyki światowej, m.in. z Ileaną Cotrubaș, Kiri Te Kanawa, Hermannem Preyem, Agnes Baltsa, Sylvią Sass, Plácido Domingo. W 1977 ukończył reżyserię muzyczną w Musikhochschule Hanns Eisler w Berlinie.
Śpiewał partie tenorowe w Così fan tutte (Ferrando), w Czarodziejskim flecie (Tamino), Uprowadzeniu z seraju (Belmonte) Wolfganga Amadeusa Mozarta, Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego (partia Lenskiego), w Łucji z Lammermoor (Edgaro) i w Napoju miłosnym (Nemorino) Gaetano Donizettiego, Cyganerii (Rudolf), Giannim Schicchim (Rinuccio), Tosce (Cavaradossi) Giacomo Pucciniego, Zemście nietoperza (Alfred i Eisenstein) J. Straussa, w Arabelli (partia Matteo) Richarda Straussa, Riccardo w Balu maskowym, Falstaffie (Fenton), Rigoletcie (Książę), Traviacie (Alfredo) Giuseppe Verdiego. Śpiewał również w operach Haydna, Rossiniego, Moniuszki, Smetany, Offenbacha, Prokofiewa, Schönberga, Berga i Szostakowicza. Dokonał wielu nagrań płytowych z najlepszymi orkiestrami i wybitnymi dyrygentami, głównie dla wytwórni Decca oraz dla Polskich Nagrań, Denona, Cameraty, ORF, RAI i ZDF. Zajmuje się także reżyserią muzyczną.
W latach 2003–2006 piastował funkcję dyrektora artystycznego Opery Krakowskiej, a od 2006 do 2008 - Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie.
Od 1982 zajmuje się też działalnością pedagogiczną. Był profesorem klasy śpiewu na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1998 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego sztuk muzycznych[2]. Prowadzi kursy mistrzowskie w wielu krajach Europy i w Japonii oraz zasiada w jury międzynarodowych konkursów wokalnych.
Żonaty, ma syna.