Ryszard Kalpas
W tym artykule zbadamy fascynujący świat Ryszard Kalpas, temat, który wzbudził zainteresowanie ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od wpływu na współczesne społeczeństwo po historyczne korzenie, Ryszard Kalpas pozostawił znaczący ślad w otaczającym nas świecie. Dzięki szczegółowej analizie i innowacyjnym perspektywom odkryjemy wiele aspektów Ryszard Kalpas i jego wpływ na różne obszary codziennego życia. Od wpływu na kulturę popularną po znaczenie w gospodarce światowej, Ryszard Kalpas to temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie. Dołącz do nas w tej odkrywczej podróży, podczas której będziemy odkrywać tajemnice i cuda Ryszard Kalpas.
 Por. Ryszard Kalpas | |
 kapitan saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1927–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ryszard Kalpas (ur. 31 grudnia 1906 w Samarkandzie, zm. 2 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
Syn Antoniego i Aldony z Radziejowskich[1], wnuczki Ignacego. Starszy brat Rajmunda, Rolanda i Jolanty. W 1927 roku zdał maturę w I Gimnazjum Miejskim im. gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie[2].
W Wojsku Polskim od 1927. Absolwent Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. 15 sierpnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1930 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do Batalionu Elektrotechnicznego w Nowym Dworze Mazowieckim[3]. W 1938 był adiutantem baonu[1]. Na stopień kapitana awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 59. lokatą w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[4]. W marcu 1939 przebywał na kursie[5].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Ryszard Kalpas był żonaty z Ireną z Rolla-Dobińskich[1]. Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 39-6-28/29)[6].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Brązowy Krzyż Zasługi[4]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[8]
- Odznaka pamiątkowa batalionu elektrotechnicznego
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 244.
- ↑ Maria Durakowa, Maria Lasecka, Hanna Gruchalska-Kwaśniewska, III Liceum Ogólnokształcące im. Generała Sowińskiego 1923-1998: dawne I-sze Gimnazjum Męskie im. Jenerała Sowińskiego Magistratu M. St. Warszawy, wyd. 1, Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Szkoły im. Generała Sowińskiego, 1998, s. 113, ISBN 83-910546-0-8 (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 15 sierpnia 1931 roku, s. 309, 315.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 250.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 812.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: RADZIEJOWSCY, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Ryszard Kalpas, muzeumkatynskie.pl
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.