Rumień zakaźny

W dzisiejszym świecie Rumień zakaźny to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Od polityki po naukę, kulturę i ogólnie społeczeństwo, Rumień zakaźny cieszy się w ostatnich dziesięcioleciach rosnącym zainteresowaniem. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na codzienne życie ludzi, czy też na długoterminowe konsekwencje, Rumień zakaźny stał się decydującym czynnikiem w globalnym procesie decyzyjnym. W tym artykule zbadamy różne aspekty Rumień zakaźny i jego wpływ na współczesny świat, a także możliwe konsekwencje na przyszłość.

Rumień zakaźny
erythema infectiosum
Ilustracja
16-miesięczne dziecko z rumieniem zakaźnym
Klasyfikacje
ICD-10

B08.3

Rumień zakaźny (choroba piąta, łac. erythema infectiosum, ang. fifth disease) – zakaźna choroba wirusowa, przebiegająca ostro, występuje najczęściej u niemowląt i dzieci. Spowodowana zakażeniem parwowirusem B19. Okres wylęgania choroby wynosi od 4 do 14 dni. Głównym objawem chorobowym jest wysypka, która początkowo ma charakter ostro odgraniczonego rumienia zlokalizowanego na policzkach (kształt motyla), często przybierającego kolor sinoczerwony („spoliczkowane dziecko”). Po 1–4 dniach wysypka rozszerza się na ramiona, tułów, pośladki przybierając postać plam, obrączek, girland. Wysypka ustępuje i nawraca przez 1 do 3 tygodni. Zanika bez pozostawiania blizn i bez złuszczania naskórka. Przebieg choroby jest zazwyczaj łagodny[1], ale niekiedy w trakcie choroby może wystąpić depresja układu czerwonokrwinkowego szpiku (aż do przemijającego przełomu aplastycznego)[2][3], prowadząc w rzadkich przypadkach do ostrego zespołu hemolitycznego[4]. U kobiet w ciąży może dojść do uogólnionego obrzęku płodu oraz do jego obumarcia[2].

Angielska nazwa choroby, fifth disease (choroba piąta), ma źródło w tradycyjnym zestawieniu sześciu chorób wysypkowych u dzieci: (1) odry, (2) płonicy, (3) różyczki, (4) choroby Dukesa, (5) rumienia zakaźnego oraz (6) rumienia nagłego[5].

Przypisy

  1. ↑ D. Mankuta, B Bar-Oz, G Koren. Erythema infectiosum (Fifth disease) and pregnancy. „Can Fam Physician”. 45, s. 603-5, 1999. PMID: 10099795. 
  2. ↑ a b C Sabella, J Goldfarb. Parvovirus B19 infections.. „Am Fam Physician”. 60 (5), s. 1455-60, 1999. PMID: 10524489. 
  3. ↑ JT Servey, BV Reamy, J Hodge. Clinical presentations of parvovirus B19 infection. „Am Fam Physician”. 75 (3), s. 373-6, 2007. PMID: 17304869. 
  4. ↑ LJ Anderson. Role of parvovirus B19 in human disease. „Pediatr Infect Dis J”. 6 (8), s. 711-8, 1987. PMID: 2823211. 
  5. ↑ C Bialecki, HM Feder, JM Grant-Kels. The six classic childhood exanthems: a review and update. „J Am Acad Dermatol”. 21 (5 Pt 1), s. 891-903, 1989. PMID: 2681288. 

Bibliografia

  • Jerzy Januszkiewicz (red.): Zarys kliniki chorób zakaźnych. Warszawa: PZWL, 1992.
  • Andrzej Szczeklik, Piotr Gajewski: Interna Szczeklika 2017. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2017, s. 2385–2387. ISBN 978-83-7430-517-4.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.