Roman Belohlavek

Dziś chcemy poruszyć temat bardzo aktualny i ważny dla każdego. Roman Belohlavek to temat, który przykuł uwagę całego świata, wywołując debaty, sprzeczne opinie i niekończące się refleksje. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty związane z Roman Belohlavek, analizując jego wpływ na obecne społeczeństwo i projektując możliwe przyszłe scenariusze. Podobnie będziemy starali się zapewnić pełny i obiektywny przegląd Roman Belohlavek, dostarczając cennych informacji, które zachęcą do refleksji i debaty. Bez wątpienia Roman Belohlavek to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym, dlatego ważne jest, aby podejść do niego z szerokiej i szczegółowej perspektywy.

Roman Belohlavek
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1892
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Intendentura Okręgu Generalnego „Lwów”

Stanowiska

kierownik wydziału ND WP

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa:
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości
Grobowiec rodziny Belohlavek na Cmentarzu Janowskim we Lwowie

Roman Władysław Belohlavek vel Bélohlávek (ur. 26 czerwca 1892 w Stanisławowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski doktor praw, wykładowca, muzyk i kompozytor, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Karola i Joanny z domu Sas-Siemiginowska[1]. W 1911 roku ukończył z odznaczeniem C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[2]. W 1915 roku odbył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Grazu, a w 1930 roku uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[1].

Był oficerem cesarskiej i królewskiej Armii. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w 1918 roku. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami, a następnie wojnie z bolszewikami.

Później był kierownikiem wydziału intendentury polowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego oraz w Intendenturze Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana gospodarczego, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[3]. W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy i zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr I w Warszawie[4]. W 1923 roku posiadał przydział w rezerwie do 24 pułku piechoty w Łucku[5].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto, jako kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 483. lokatą w korpusie oficerów pospolitego ruszenia piechoty. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[6].

Był profesorem wykładowcą w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie[7]. Działał jako likwidator firm (wraz z nim dr Izydor Zirler)[8]. Ponadto zajmował się muzyką i komponowaniem.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku[1]. Wiosną 1940 roku został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Zamordowanych w tym miejscu jeńców grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych w lesie katyńskim[9], gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[10][11]. Prowadzone tu były ekshumacje i prace archeologiczne[12]. W 1943 roku jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji dokonanej przez Niemców pod numerem 167[13][1], (dosł. określony jako Roman Bieloglawok)[14]. Przy zwłokach Romana Belohlavka została odnaleziona pocztówka[15][16]. Figuruje na liście wywózkowej z 5 kwietnia 1940[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[17][18][19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20][21][22].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 28.
  2. ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 106.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 47 z 8 grudnia 1920 roku, poz. 1130, tu jako Roman Władysław Bélohlávek.
  4. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 18.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 195, 483.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 254, 959.
  7. ↑ Przedstawiciele nauki miasta Lwowa. „Nasze Drogi”, s. 9, Nr 5 (51) / 2009. Federacja Organizacji Polskich na Ukrainie. 
  8. ↑ Ogłoszenia urzędowe. Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 20 marca 1936. 
  9. ↑ Mord, kłamstwo i walka o prawdę. Kalendarium zbrodni katyńskiej - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  10. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  11. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  12. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  13. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 169 (niem.).
  14. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  15. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 25. ISBN 83-7001-294-9.
  16. ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 3 (pol.).
  17. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 27 (pol.).
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  20. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  21. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  22. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  23. ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.

Bibliografia