Rinowirusy

W świecie Rinowirusy istnieje szeroki wachlarz opinii, badań i badań, które pozwalają nam wejść do wszechświata pełnego możliwości i odkryć. Od swoich początków do chwili obecnej Rinowirusy budzi zainteresowanie i ciekawość zarówno ekspertów, jak i hobbystów. W tym artykule zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Rinowirusy jest dziś fascynującym i istotnym tematem. Od jego wpływu na społeczeństwo po wpływ na różne obszary życia codziennego – zanurzymy się w fascynującą podróż, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie.

Rinowirus
Ilustracja
Systematyka
Grupa

Grupa IV ((+)ssRNA)

Rodzina

pikornawirusy

Nazwa systematyczna
Rinowirus A
Rinowirus B
Cechy wiralne
Skrót

HRV

Kwas nukleinowy

RNA

Wywoływane choroby

przeziębienie

Rinowirusy – rodzaj wirusów należący do rodziny pikornawirusów (Picornaviridae). Zawierają łańcuch RNA o dodatniej polarności. Są najpowszechniejszym wirusowym czynnikiem zakaźnym u ludzi[1], odpowiedzialnym za 30–50% przypadków przeziębień[1][2]. Zidentyfikowano ponad 100 serotypów rinowirusów[1][3][4]. Ich cechą charakterystyczną jest to, że ulegają inaktywacji w pH 3 lub niższym[1]. Nazwa pochodzi z greckiego słowa ῥῑ́ς (rhis), w dopełniaczu ῥῑνός (rhinos), które oznacza 'nos'.

Chorobotwórczość

Optymalną temperaturą dla rozwoju rinowirusów jest 33–34 °C, czyli temperatura występująca w przewodach nosowych człowieka[1]. Rinowirusy są przyczyną najpowszechniej znanej choroby jaką jest przeziębienie, natomiast rzadko powodują objawy zapalenia dolnych dróg oddechowych[5], gdyż temperatura tam występująca jest wyższa i wynosi około 37 °C. Około połowa zakażeń rinowirusowych przebiega bezobjawowo[4].

Rinowirusy mogą także przyczyniać się do zaostrzeń chorób przewlekłych układu oddechowego, w tym astmy, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc i mukowiscydozy[6].

Zakażenia wywołane przez rinowirusy zaburzają czynność błony śluzowej jako bariery i predysponują do nadkażeń bakteryjnych[6][7].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Janusz Cianciara, Jacek Juszczyk, Choroby zakaźne i pasożytnicze, Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2007, ISBN 978-83-60608-34-0, OCLC 749637411.
  2. ↑ Piotr Gajewski, Ewa Augustynowicz-Kopeć, Interna Szczeklika. Podręcznik chorób wewnętrznych 2014, Kraków: Medycyna Praktyczna, 2014, s. 2264, ISBN 978-83-7430-404-7, OCLC 890404563.
  3. ↑ Craig R. Pringle, Common Cold, „MSD Manual Professional Edition” (ang.).
  4. ↑ a b Patrick R Murray i inni, Mikrobiologia, wyd. 6, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2011, ISBN 978-83-7609-506-6, OCLC 815471081.
  5. ↑ Craig R. Pringle, Overview of Viral Respiratory Infections, „MSD Manual Professional Edition” (ang.).
  6. ↑ a b Samantha E. Jacobs i inni, Human rhinoviruses, „Clinical Microbiology Reviews”, 26 (1), 2013, s. 135–162, DOI: 10.1128/CMR.00077-12, ISSN 1098-6618, PMID: 23297263, PMCID: PMC3553670 .
  7. ↑ Joshua L. Kennedy i inni, Pathogenesis of rhinovirus infection, „Current Opinion in Virology”, 2 (3), 2012, s. 287–293, DOI: 10.1016/j.coviro.2012.03.008, ISSN 1879-6265, PMID: 22542099, PMCID: PMC3378761 .

Linki zewnętrzne

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.