Rekwizycja

W tym artykule zbadamy wpływ Rekwizycja na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od wpływu na kulturę popularną po znaczenie w środowisku akademickim, Rekwizycja wywołał szeroką debatę i kontrowersje, które zasługują na szczegółową analizę. Na tych stronach przeanalizujemy różne perspektywy wokół Rekwizycja i to, jak ukształtowało ono obecny krajobraz. Podobnie zbadamy jego historyczną rolę i jego projekcję na przyszłość, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i znaczenie w naszym codziennym życiu.

Rekwizycja (z łac. requisitio 'badanie' od requirere 'potrzebować, szukać, pytać o coś')[1] – termin prawniczy oznaczający:

Skład zarekwirowanych dzwonów w porcie w Hamburgu w 1947 roku
  • zajęcie środków żywności lub innych przedmiotów lub nakładanie świadczeń w naturze, zwykle na potrzeby wojska, za odszkodowaniem;
  • wezwanie skierowane przez organ władzy lub administracji do innego organu z żądaniem udzielenia pomocy lub poparcia;
  • zwrócenie się jednego sądu do innego o wykonanie określonych czynności sądowych.

Rekwizycję w znaczeniu pierwszym należy odróżnić od sekwestru w znaczeniu pierwszym (gdzie brak rozstrzygnięcia o własności) i konfiskaty (gdzie brak odszkodowania).

Przykłady rekwizycji w znaczeniu pierwszym:

Rekwizycje wojenne

Rekwizycje wojenne na terytorium okupowanym regulują art. 52 – 54 regulaminu wojny z 1907 oraz postanowienia konwencji genewskiej z 1949 roku o ochronie osób cywilnych[2]. Przykładem rekwizycji wojennych były rekwizycje dzwonów kościelnych na potrzeby wojenne w czasie dwóch wojen światowych. W czasie II wojny światowej 4 sierpnia 1941 r. niemiecki rząd Generalnej Guberni wydał zarządzenie o rekwizycji dzwonów kościelnych z przeznaczeniem jako surowiec dla przemysłu wojennego. Wszelkiego rodzaju i wielkości dzwony nakazano dostarczyć w ustalone miejsca pod surowymi karami, skąd następnie wysyłano je do hut żelaza w III Rzeszy. Władze niemieckie podczas okupacji ziem polskich nakazały aby zdejmowanie z wież kościelnych, dzwonnic i dowóz dzwonów na miejsce wskazane odbywało się na koszt parafii[3]. W latach 1940–1944 Niemcy zarekwirowali w sumie ok. 100 tys. dzwonów, wśród których znajdowały się także dzwony o charakterze zabytkowym. Pod zakończeniu II wojny zachowało się jeszcze 16 tysięcy dzwonów, z tego 1300 znajdowało się na tzw. cmentarzu dzwonów (niem.Glockenfriedhof) w Hamburgu[4].

Przypisy

  1. ↑ Słownik Wyrazów Obcych
  2. ↑ Mała encyklopedia 1971 ↓, s. 42.
  3. ↑ Małgorzata Karkocha. Dzwony kościelne utracone w czasie II wojny światowej z terenu diecezji kieleckiej. Przyczynek do zagadnienia. „Przegląd Nauk Historycznych”, s. 94,95. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 1644-857X. (pol.). 
  4. ↑ KNA/jar: Po 77 latach dzwony kościelne wracają do Polski. dw.com, 2021-09-24. . (pol.).

Zobacz też

Bibliografia

  • Mała encyklopedia wojskowa. R-Ż. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.

Linki zewnętrzne